اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر راهبردهاي تنظيم هيجاني، نگرش‌هاي ناكارآمد و تاب‌آوري در افراد مبتلا به افسردگي اساسي

مقدمه: افسردگي اساسي از رايج ترين اختلالات روانشناختي است كه با متأثر ساختن عملكرد فرد، عوارض منفي متعددي را به دنبال دارد. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر راهبردهاي تنظيم هيجان، نگرش هاي ناكارآمد و تاب آوري در افراد مبتلا به افسردگي اساسي انجام شد. روش كار: اﻳﻦ مطالعه از ﻧﻮع نيمه تجربي با پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري و گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل افراد مبتلا به افسردگي اساسي مراجعه كننده به مراكز مشاوره و خدمات روانشناختي شهر ساري بود كه به روش نمونه گيري هدفمند تعداد 30 تن انتخاب و به صورت تصادفي ساده در گروه مداخله (15 تن) و گروه كنترل (15 تن) جايگزين شدند. درمان پذيرش و تعهد براي گروه مداخله انجام شد. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه جمعيت شناختي، پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان (Cognitive Emotion Regulation Questionnaire)، مقياس نگرش هاي ناكارآمد (Dysfunctional Attitude Scale) و پرسشنامه تاب آوري كانر و ديويدسون (Connor‐Davidson Resilience Scale) استفاده شد. روايي ابزارها از طريق روايي سازه تاييدي و پاپايي ابزارها به روش ضريب آلفا كرونباخ بررسي شد. داده ها در نرم افزار آماري اس پي اس اس نسخه 21 تحليل شد. يافته ها: درمان پذيرش و تعهد بر بهبود راهبردهاي تنظيم هيجان، نگرش هاي ناكارآمد و تاب آوري در افراد مبتلا به افسردگي اساسي اثربخش است (0/05 P). نتيجه گيري: راهبردهاي تنظيم هيجان، نگرش هاي ناكارآمد و تاب آوري در افراد مبتلا به افسردگي اساسي از طريق درمان پذيرش و تعهد قابل اصلاح است. پيشنهاد مي شود آموزشي مبتني بر اين درمان با هدف توانمندسازي و ارتقاي سلامت رواني افراد مبتلا به افسردگي در مراكز مشاوره و روان درماني انجام شود.