نقد و بررسي كتاب Weltschmerz Pessimism in German Philosophy, 1860-1900 (جهان‌رنجي، بدبيني در فلسفه‌ي آلمان، 1900-1860)

Weltschmerz Pessimism in German Philosophy, 1860-

كتاب جهان‌رنجي، نوشته‌ي فردريك سي. بايزر، پژوهشي درباره‌ي جنبش يا جريان بدبيني در فلسفه‌ي آلمان نيمه‌ي دوم قرن نوزدهم است. بايزر با تعريف بدبيني به اين نظريه و باور كه زندگي در اين جهان ارزش زيستن ندارد، شوپنهاور را نخستين كسي مي‌داند كه اين برداشت از جهان را وارد فلسفه‌ي آلمان ساخت. بايزر در اين كتاب، به بررسي مباحثه‌ي گسترده و جديي مي‌پردازد كه بدبيني شوپنهاور و مريدان، و البته منتقدان وي، به راه انداخت و به يك معنا برنامه‌ي كاري فلسفه را از بحث درباره‌ي منطق علم به سمت و سوي مسائل مرتبط با ارزش زندگي سوق داد. مقاله‌ي حاضر مي‌كوشد تا ضمن معرفي رويكرد و هدف كلي كتاب، به تحليل مختصر محتواي فصل‌هاي كتاب كه بر اساس چهره‌هاي فلسفي سامان يافته بپردازد. پس از اين تحليل مختصر، مزيت‌هاي كتاب در مقام كتابي در حوزه‌ي تاريخ فلسفه‌ كه به‌صورت اختصاصي به مباحثه‌اي فراموش‌شده، هرچند مهم و تأثيرگذار، مي‌پردازد و نيز برخي از نقص‌هايي كه، به نظر نويسنده‌ي اين مقاله، اگر رعايت مي‌شد بر اعتبار كتاب مي‌افزود، خاطر نشان مي‌شوند.

Weltschmerz by Ferdrick C. Beiser, is a study of the pessimism that dominated German philosophy in the second half of the nineteenth century. According to the author, Pessimism, broadly defined, is the doctrine that life is not worth living. This view was introduced into German philosophy by Schopenhauer, whose philosophy became very fashionable in the 1860s. Beiser examines the intense and long controversy that arose from Schopenhauer's pessimism, which changed the agenda of philosophy in Germany away from the logic of the sciences and toward an examination of the value of life. He examines the major defenders of pessimism (Philipp Mainländer, Eduard von Hartmann and Julius Bahnsen) and its chief critic, especially Eugen Dühring. In this paper, I introduce the book’s general approach, aim and contents, mentioning its privileges as a history of philosophy of an almost forgotten controversy and some wishes about its shortcomings.