بررسي آثار عوامل اقتصادي و مديريتي بر پايداري آب در بخش كشاورزي ‌(مطالعۀ موردي: استان تهران)

محدوديت منابع آب و افزايش جمعيت سبب شده است كه بخش كشاورزي نسبت به ساير بخش‏هاي مصرف‌كنندۀ آب تقاضاي بيشتري داشته باشد. بنابراين، امروزه چالش بخش كشاورزي توليد غذا با استفاده از آب كمتر است. تحقيق حاضر در سال 1397ـ 1398 در دشت‏هاي استان تهران و بر اساس اطلاعات موجود جهاد كشاورزي انجام شده است. از اين‌رو، هدف از انجام تحقيق حاضر‌، بررسي عوامل تأثيرگذار بر پايداري منابع آب است. در تحقيق پيش رو ابتدا 110 نفر از توليدكنندگان براساس فرمول كوكران به عنوان حجم نمونه تعيين شدند و در آن از پرسشنامه براي تجزيه‌وتحليل استفاده شد. نمونه‏گيري به صورت تصادفي از ميان توليدكنندگان محصولات كشاورزي انجام شد. پايايي پرسشنامه با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ در بازۀ 75ـ 93 درصد با استفاده از نرم‌افزار SPSS ‌تأييد شد. سپس، تابع توليد كاب داگلاس به عنوان تابع توليد مناسب آورده شد و با استفاده از قضيۀ شپرد تابع هزينۀ توليد و تابع تقاضا براي آب كشاورزي محاسبه شد. ارزش افزودۀ بخش كشاورزي متغير وابسته تابع و متغيرهاي مستقل نيز شامل متغيرهاي اقتصادي، اجتماعي و فني در نظر گرفته شدند. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS انجام شد. نتايج همبستگي نشان داد بين مديريت پايدار منابع آب با متغيرهاي عوامل اقتصادي و سپس، با ديدگاه كارشناسان ارتباط معناداري در سطح 99 درصد وجود دارد. بين سن و سابقۀ كارشناسان و پايداري آب رابطۀ معناداري وجود ندارد و به بياني ديگر، اين عوامل مستقل از مديريت پايدار آب هستند.