ابزار بصري مينيمال، نقد ماكسيمال: پژوهشي بر رويكرد انتقادي هنر دانيل بورن

دانيل بورِن، يكي از هنرمندان تجسمي مطرح فرانسوي در عرصه بين المللي هنر است. او فعاليت خود را از اواخر دهه شصت ميلادي آغاز و در طول بيش از چهل سال فعاليت هنري تنها به عنصر تجسمي ساده اي اكتفا كرد، كه عبارت از نوارهاي عمودي متناوب سفيد و رنگي است. برخلاف اين رويكرد مينيماليستي، هنر بورن با ابعاد بسيار متنوعي از دنياي هنر برخورد داشته و در مقابل تعدادي از مهم ترين نهاد هاي هنري، هم‌چون موزه ها و ساز و كار هاي مالي هنر، موضع گيري انتقادي داشته است. وجه اصلي هنر او، مداخله در مكان با آفرينش اثري هنري است كه مخاطب را به نسبت فضاي نمايش در موقعيتي پرسش گرانه قرار مي دهد. اثر بورن غالبا با تحميل خود و عدول از قواعد مكان، نيروهايي بيروني(اقتصادي، هنري، سياسي، اجتماعي،...) را به نمايش مي گذارد كه دنياي ما را شكل مي د هند. پرسش اصلي مقاله پيش رو، وجه انتقادي هنر بورن را هدف گرفته است و در اين راستا، پرسش‌هايي در مورد ارتباط اثر با مكان و نحوه به نمايش درآمدن آن، جايگاه مخاطب در رابطه با اثر هنري و هم‌چنين، نحوه حضور او در مكان در رابطه با معماري، طرح مي نمايد.  اين پژوهش با طرح مفاهيم اصلي هنر بورن، با رويكردي تحليلي به ابعاد انتقادي مهم آن پرداخته و سعي در نشان دادن جنبه هاي متنوع كاركرد عناصر هنر او و تاثيراتش دارد. نتيجه پژوهش، بر گفتمان هاي انتقادي حاصل از كنش هاي هنرمند بحث مي كند؛ كه با تغيير كاركرد يا تحميل فرايندهايي به اثر، به‌وضوح در جهت به چالش كشيدن عملكرد نهاد هاي(فرهنگي، عمومي، اقتصادي،...) نمايش آثار هنري، حركت مي كند.