خط ذهني زمان در ايما و اشارات غيركلامي فارسي زبانان از منظر استعاره‌هاي مفهومي ليكاف و جانسون

يكي از استعاره ‌هاي مفهومي معروف، استعاره زمان به مثابه فضا مي ‌باشد. زمان به عنوان يك مفهوم انتزاعي توسط مفهوم عيني چون فضا مفهوم‌سازي مي ‌شود. اين مفهوم‌سازي زمان همچنين در ايما و اشارات حين كلام نيز نمود دارد. در اين تحقيق سعي داريم دريابيم خط فرضي زمان در ايما و اشارات حين كلام داراي چه بُعد و جهتي است و تحت تأثير كدام يك از منابع استعاري فضا مي ‌باشد. بدين منظور شش منبع استعاري اقتباس شده از فضا بر سه محور سهمي، جانبي، و عمودي در شش جهت فضايي بر روي دو واژه فردا و ديروز مورد آزمايش قرار گرفتند. شركت‌كنندگان 137 دانشجو با بازه سني 18 تا30 مي ‌باشند. بسامد وقوع و ميانگين درصد ايما و اشارات نشان داد محور افقي سهمي پشت سر به روبه‌ رو برگرفته از منبع استعاري-فضايي جهت استعاره‌ هاي زباني با 55.75 درصد؛ و محور افقي-جانبي راست به چپ برگرفته از منبع استعاري-فضايي جهت نوشتاري زبان فارسي با 30.1 درصد به عنوان دو عامل تأثيرگذار در فعال‌سازي اين ابعاد و جهات نقش داشتند. نتايج اين تحقيق نشان مي ‌دهد كه ما به واسطه تجارب بدنمند حسي-حركتي كه از زبان به عنوان يك فناوري قراردادي-فرهنگي به صورت نوشتاري و يا استعاره‌ هاي زباني داريم مي ‌تواند نقش مهمي در بازنمايي خط ذهني زمان در ايما و اشارات ايفا كند.