رؤياانگاري وحي؛ از پاشاني چينش آيات قرآن تا پرش و گسست قصص قرآني

مطالعه پيش رو دربردارنده نقد ادله و شواهد قرآني‏اي است كه در جهت تبيين مبناي رؤياانگاري وحي ارائه شده است. بخش اول نقد به روش مؤلف مربوط است. نويسنده محترم بر خلاف مدعاي رويكرد پديدارشناختي، نگرشي تحويل‏نگر به قرآن دارد. بر خلاف نظر ايشان قرآن اگر بر هر خواننده بي‎طرفي عرضه شود، وجه خطابي آن آشكار خواهد شد. بر خلاف مدعا پاشاني چينش آيات قرآن مستلزم رؤياگون‎بودن آن نخواهد بود. پراكندگي آيات برخي سوره‎هاي قرآن همانند مائده و احزاب يا نور مي‎تواند مؤيد ناكارآمدي برخي انواع تفسير قرآن در قبال اين گونه آيات باشد؛ آن‎چنان‎كه در بين مفسران بزرگ بدان تصريح شده است. تكرار قصص قرآني مصداق حقيقي تكرار نيست و در هر بار مشتمل بر مفاهيم جديدي است. با فرض پذيرش تكرار، اين تكرار بي‏هدف نيست و به جهت اهداف تربيتي و اخلاقي است. پرش و گسست زماني موجود در قصص قرآني نافي وجه خطابي آن نيست؛ زيرا قرآن صرف كتاب داستان نيست و اينكه برخي داستان‏هاي آن داراي گذشته نگري و گسست هستند، كاملاً متلائم با ادبيات داستاني پرطمطراق بوده و مؤيد جامعيت حداكثري آن خواهد بود.