عوامل مرتبط با تمايل به ماندگاري پزشكان شاغل در مناطق روستايي و ارزيابي آن با توجه به توصيه هاي سازمان جهاني بهداشت (مطالعه موردي)

مقدمه: جذب و ماندگاري پزشكان در نواحي روستايي و كم برخوردار يكي از مهم‌ترين چالش‌هاي سياست‌گذاران نظام سلامت است كه بر وضعيت سلامت جمعيت ساكن در اين نواحي تأثيرگذار است. لذا، هدف از مطالعه حاضر تعيين عوامل مرتبط با تمايل به ماندگاري پزشكان شاغل در نواحي روستايي و ارزيابي آن با توجه به توصيه‌هاي سازمان جهاني بهداشت است. روش ها: پژوهش حاضر از نوع كاربردي بوده كه به روش توصيفي تحليلي و به‌صورت مقطعي در سال 1398 انجام شد. جامعه پژوهش 306 نفر از پزشكان شاغل در مراكز بهداشتي درماني روستايي تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي مشهد بود كه به روش سرشماري انتخاب‌شده بودند و ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه‌اي محقق ساخته بود. داده‌ها با روش‌هاي آمار توصيفي، تحليل رگرسيون ترتيبي تك متغيره و چندگانه تحليل شد.يافته ها: نتايج نشان داد نمره تمايل به ماندگاري پزشكان شاغل در مناطق روستايي مشهد پايين (16 درصد) بود. همچنين، بين ميزان اهميت بعد قوانين و مقررات، ميزان رعايت بعد آموزشي، قوانين و مقررات، مشوق‌هاي مالي و حمايت‌هاي فردي و شغلي با تمايل به ماندگاري پزشكان در مناطق روستايي رابطه معناداري وجود داشت (p 0/05).نتيجه‌گيري: استفاده از مشوق‌هاي مالي متناسب با انتظارات كاركنان و هزينه‌هاي فرصت ازدست‌رفته به خاطر زندگي در روستاها همراه با حمايت فردي و شغلي از كاركنان مي‌تواند منجر به تقويت اثرات هريك از ابعاد گردد و در نهايت تمايل به ماندگاري را در مناطق روستايي افزايش دهد.