تعيين عوامل پيش‌بيني‌كننده كم كاري تيروئيد دايم نوزادان

Determining the Prognostic Factors of Permanent Congenital Hypothyroidism

مقدمه: كم‌كاري تيروئيد نوزادان از علل قابل پيشگيري ابتلا به عقب‌افتادگي ذهني مي‌باشد كه در ايران از شيوع بالايي برخوردار مي‌باشد. با توجه به بالا بودن موارد گذرا در ايران و اين كه اكثر اين موارد پس از حداكثر 6-4 ماه بهبود مي‌يابند، تعيين عوامل موثر در افتراق زودتر موارد دايم از گذرا حايز اهميت است. مواد و روش‌ها: در قالب مطالعه كوهورت گذشته‌نگر، داده‌هاي كليه نوزادان زنده متولد شده از 15 استان منتخب در سال 1390 كه در ليست ملي مراكز غربالگري كم‌كاري تيروئيد نوزادان ثبت شده‌اند، وارد مطالعه شدند. داده‌هاي اين مطالعه، داده‌هاي تجمعي هستند كه بصورت معمول در قالب برنامه كشوري غربالگري كم‌كاري تيروئيد نوزادان جمع‌آوري شده‌اند. يافته‌ها: كم‌كاري مادرزادي دايم در 598 نوزاد (57/1 درصد) و كم‌كاري مادرزادي گذرا در 449 نوزاد (42/9 درصد) تشخيص داده شد. بر اساس نتايج آناليز منحني راك، مقادير TSH سرمي بيش از20 ميكرويونيت در ليتر، با حساسيت 75/2 درصد و ويژگي 82 درصد پيشگويي‌كننده موارد دائم بود. مقادير تيروكسين سرم كمتر از 8/2 ميكروگرم بر دسي‌ليتر نيز با حساسيت 72/1 درصد و ويژگي 64 درصد، پيشگويي‌كننده موارد دائم بود. به ترتيب اهميت، TSH آزمون تاييد وريدي ≥20 ميكرويونيت در ليتر، T4 آزمون تاييد وريدي ≤8/2 ميكروگرم بر دسي‌ليتر، خويشاوندي والدين و تاريخچه خانوادگي ريسك كم‌كاري دايم تيروييد را مي‌افزودند. نتيجه‌گيري:TT4 و TSH آزمون تاييد تشخيص وريدي و خويشاوندي والدين مهم‌ترين عوامل پيشگويي‌كننده موارد دايم هستند، اگر چه امكان تشخيص زودرس قطعي موارد دايم و گذرا ميسر نمي‌باشد ولي شايد با انجام مطالعات بزرگ‌تر و مدل‌سازي‌هاي پيشرفته بتوان با حساسيت و اختصاصيت بيشتري امكان تشخيص زودتر موارد گذرا و قطع درمان طولاني‌مدت آن‌ها را ميسر نمود و از استرس و نگراني خانواده‌ها و بار مالي تحميل شده بر فرد و جامعه كاست.