موانع اجراي سياست گردشگري در ج.ا.ايران: ارائه‌ي چارچوبي مفهومي

Barriers to tourism policy in the Islamic Republic of Iran: conceptual framework

مطالعات در زمينه‌ي اجراي سياست گردشگري به ويژه در چارچوب سياست‌گذاري عمومي كشورهاي در حال توسعه بسيار محدود انجام شده است و اغلب بين تمايل به توسعه گردشگري (سياست‌گذاري) و ترجمه‌ي اين تمايل به اقدام اجرايي در بستر واقعي (اجراي سياست) خلاء اساسي وجود دارد. رسالت اصلي اين مطالعه ارائه‌ي الگويي است كه زمينه‌ساز پركردن چنين خلاء‌ و اجراي كاراي سياست گردشگري در شرايط ج.ا.ايران باشد. روش تحقيق اكتشافي، پارادايم فلسقي ساخت‌گرايي اجتماعي، استراتژي تحقيق كيفي نظريه داده بنيان براي توسعه‌ي نظريه استفاده شُد است. جامعه‌ي آماري تحقيق كليه ذينفعان كليدي مرتبط با توسعه‌ي گردشگري ج.ا.ايران بنابراين روش نمونه‌گيري هدفمند و 38 نفر براي مصاحبه‌ي عميق رو در رو انتخاب شدند. به عنوان نتايج تحقيق، 6 طبقه اصلي و 31 طبقه فرعي شناسايي وتبيين شد كه مبناي ارائه‌ي مدلي پارادايمي براي اجراي سياست گردشگري در ج.ا.ايران شد. برخي از مهمترين عوامل موثر بر اجراي سياست گردشگري در ج.ا.ايران بر اساس نتايج اين تحقيق: نهادينه‌گي گفتمان توسعه‌ي گردشگري، شرايط آمادگي براي اجرا، انگيزه و تعهد به اجرا، هماهنگي و حمايت بيروني و دروني، شرايط سيستم اداره‌ي عمومي كشور، شناسايي شدند. مهمترين سهم اين تحقيق ارائه‌ي الگويي مفهومي براي ارتقاء دانش اجرايي سياست گذاران گردشگري در مورد الزامات اجراي سياست گردشگري است.

Studies on tourism policy implementation, especially within the public policy framework of developing countries, have been conducted very narrowly, and often between the tendency to develop tourism (policy-making) and the translation of this tendency to take action in the actual context (policy implementation) has the structural and conditional gap. The main mission of this study is to provide a pattern that can be used to fill such a gap and to effectively implement tourism policy in the Iranian context. The exploratory research method is applied, the philosophical paradigm is social constructionism, and the qualitative research strategy of grounded theory is used to develop the theory. The statistical population of the study included all key stakeholders related to tourism development in Iran. Therefore, a purposive sampling method and 38 individuals were selected for in-depth face-to-face interviews. As a result of the research, 6 main and 31 sub-categories were identified and explained, which provided the basis for a paradigmatic model of tourism policy implementation in Iran. The most important contribution of this research is to provide a conceptual model for enhancing the executive knowledge of tourism managers and policy makers about the prerequisites and requirements for implementing tourism programs and policies.