تحليل و بررسي امنيت اجتماعي در مناطق شهري با مدل سازي معادلات ساختاري (مطالعۀ موردي: شهر اردبيل)

امروزه، شهرنشيني شتابان چه در كشورهاي توسعه‏يافته چه در كشورهاي درحال‏توسعه، با ناهنجاري‏هاي اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي، و فضايي زيادي همراه است كه سبب افزايش تضادها و نابرابري‏هاي اجتماعي از يك ‏سو و انحرافات، كج‏روي‏هاي اجتماعي، و نزول امنيت از سويي ديگر در محيط‏هاي شهري شده است. با توجه به اهميت امنيت و لزوم بررسي و سنجش اين مقوله در شهرهاي كشورمان، تحقيق حاضر با هدف بررسي شاخص‏هاي امنيت در سطح مناطق چهارگانه شهر اردبيل تهيه‏ شده است. نوع تحقيق كاربردي و روش آن نيز توصيفي تحليلي است. داده‏ها و اطلاعات به‏صورت پيمايشي (از طريق پرسش‏نامه با 384 نفر نمونه با روش نمونه‏گيري خوشه‏اي (از مناطق چهارگانه) با سطح با اطمينان 95درصد) جمع‏آوري ‏شده‏اند. براي تجزيه‏وتحليل داده‏‏ها و اطلاعات نيز از نرم‏افزار اس‏پي‏اس‏اس، ليزرل، و مدل كوپراس (COPRAS) استفاده شده است. يافته‏ها نشان مي‏دهد شاخص‏هاي احساس امنيت مالي شهروندان با مقدار آماره تي 4.23، احساس امنيت جاني شهروندان با مقدار تي5.26، احساس امنيت كالبدي با مقدار تي 4.59، و شاخص نقش نيروي انتظامي با مقدار تي2.24 در سطح كاملاً معني‏داري قرار دارد و از ارتباط دروني نسبتاً مناسبي با هم قرار دارند. همچنين، نتايج حاصل از مدل كوپراس نيز نشاني مي‏دهد كه احساس امنيت مالي، نقش نيروي انتظامي، احساس امنيت كالبدي، و احساس امنيت جاني به‏ترتيب بيشترين تأثير در احساس امنيت از ديد شهروندان دارند. درنهايت، در بين مناطق چهارگانه شهر اردبيل منطقه 2 شهري با كسب بيشترين امتياز (0.28=Q) در ميان مناطق چهارگانه شهر در جايگاه اول قرار گرفته است.