ارزيابي شاخص هاي پايداري اجتماعي در شهرهاي استان آذربايجان غربي

در ميان ابعاد توسعه پايداري، بُعد اجتماعي يكي از ابعاد اصلي شناخته مي‏شود كه بيشتر با ابعاد كيفيت زندگي همگام است و بر مفاهيمي همچون آينده‏نگري، عدالت‏محوري، مشاركت، و توانمندسازي تأكيد دارد. هدف اصلي از پژوهش حاضر بررسي و ارزيابي شاخص‏هاي پايداري اجتماعي در شهرهاي استان آذربايجان‏غربي است. بدين منظور، از مدل‏هاي تصميم‏گيري چندشاخصه ويكور و شيوه‏هاي تحليلي مربوطه براي رتبه‏بندي و سطح‏بندي شهرهاي استان با توجه به شاخص‏هاي پايداري اجتماعي استفاده شده است. پژوهش حاضر از نوع پژوهش‏هاي توصيفي تحليلي است و جامعه آماري مورد بررسي در اين پژوهش 42 شهر استان آذربايجان‏غربي است كه 13 شهر از اين شهرها به‏عنوان نمونه مطالعه و بررسي شده است. برپايه يافته‏هاي پژوهش، شاخص‏هاي «پايداري اجتماعي» در چارچوب مدل ويكور نشان مي‏دهد كه كلان‏شهر اروميه بالاترين و مطلوب‏ترين شرايط را از نظر پايداري اجتماعي داراست و شهر بوكان نامطلوب‏ترين شرايط را از نظر اين شاخص‏ها داراست. 45درصد از شهرهاي مورد مطالعه به لحاظ شاخص‏هاي مورد بررسي داراي وضعيت ناپايداري بالقوه يا ناپايدار است. همچنين، 32درصد از شهرهاي مورد مطالعه داراي وضعيت متوسط به لحاظ شاخص‏هاي پايداري اجتماعي است.ضريب پراكندگي و ميزان نابرابري شهرهاي مورد مطالعه به لحاظ شاخص‏هاي اجتماعي پايداري حدود 0.40 است كه نشان‏دهنده عدم تعادل نسبتاً متوسط نماگرهاي شاخص‏هاي مورد مطالعه در شهرهاي استان آذربايجان غربي است.يافته‏ها نشان مي‏دهد همبستگي معني‏داري بين تابع مزيت توسعه پايدار اجتماعي و شمار جمعيتي شهرهاي استان وجود دارد.