واكاوي نقش طرح ‏هاي ساختاري-راهبردي در تحقق انگاره حكمروايي خوب شهري (مطالعه موردي: منطقه 22 شهر تهران)

تغيير در نگرش به توسعه و فرايند آن براي شهرها از عوامل مهم در پيدايش زمينه تغيير رويكرد در برنامه‏ريزي شهري به سمت استفاده از برنامه‏ريزي ساختاريراهبردي بود. اين تغيير نتيجه تحولات سياسي در جوامع براي استقرار دموكراسي و مشاركت‏پذيري دولت‏ها در اداره شهرهاست. برنامه‏ريزي ساختاريراهبرديو حكمروايي به شكل چارچوب مناسبي مي‏تواند كمبود دموكراسي موجود مربوط به تصميم‏گيري مرتبط با مسائل مهم محلي را پر كند كه مي‏تواند راه مهم ديگري براي ارائهمحتواي جديد به دموكراسي محلي باشد. برنامه‏ريزي ساختاريراهبردي هم فرايند هم محصولي است كه موجبات تأمين بخشي از حكمروايي خوب شهري را مهيا مي‏كند. استراتژي توسعه شهري در شهرهاي مختلف تابع يك چارچوب واحد نيست؛ ولي حداقل به پنج موضوع مهم شهري توجه دارد: زيست‏پذيري شهر، پايداري زيست‏محيطي، شكل فضايي شهر و زيرساخت‏هاي آن، منابع مالي، و حكمراني شهر. استراتژي توسعه شهري بر اين فرض مبتني است كه مسير توسعه شهرها از طريق مداخلات استراتژيك جامعه، بخش خصوصي، و تشكل‏هاي مدني در زمان و به شيوه مناسب مي‏تواند به شكل شگفت‏انگيزي تغيير يابد. هدف از اين پژوهش واكاوي نقش طرح‏هاي ساختاري راهبردي در تحقق انگاره حكمروايي خوب شهري با نمونه مطالعاتي منطقه 22 كلان‏شهر تهران است. روش تحقيق كيفي (تحليل محتوا) است. در اين بخش با قاعده اشباع نظري با 22 نفر مصاحبه ‏شد. ساختار نمونه به شيوه‏ تدريجي با رويكرد گلوله‏ برفي در فرايند تحقيق مشخص شد. نتايج نشان‏دهنده وجود مشكلاتي عمده در ساختار مديريت و قوانين شهري است.