مدل‏سازي توان اكولوژيك توسعه شهري براساس سنجه‏ هاي سيماي سرزمين (مطالعه موردي: شهر شيراز)

در سال‏هاي اخير، تلاش‏هاي برنامه‏ريزي بر موضوع‏هاي محيطي تأكيد داشته است، از قبيل اينكه چگونه بايد توسعه را جهت‏دهي و اداره كرد تا آسيب‏هاي وارده بر محيط به كمترين ميزان ممكن برسد. تصميمات گرفته‏شده در مرحله برنامه‏ريزي بدون توجه به محيط طبيعي و فيزيكي مي‏تواند در جهت مخالف نيازهاي طرح و برنامه‏ريزي مناسب براي سرزمين حركت كند. در برنامه‏ريزي ملي بايد به تعيين وظايف فضايي هر منطقه متناسب با توان اكولوژيكي آن و تخصيص عوامل فيزيكي توسعه توجه كرد. بنابراين، در طراحي استراتژي و سياست‏هاي مربوط به بخش‏هاي برنامه‏ريزي شهري بايد ارزيابي توان اكولوژيك توسعه را مد نظر قرار داد و مدل بهينه براي آن طراحي كرد. در ايران نيز با توجه به اينكه درستي مدل‏هاي اكولوژيك،به‏رغم استفاده چند دهه، تا كنون براي توسعه شهري با استفاده از سيستم GISو سيماي سرزمين بررسي نشده است، با پيشرفت تكنولوژي، ضرورت دارد نخست مدل‏سازي اكولوژيك توسعه شهر انجام شود. سپس، با سيماي سرزمين و سنجه‏هاي آن منطبق شود. در اين تحقيق تغييرات شهر شيراز و محدوده آن براساس تغييرات كاربري زمين بين سه دوره زماني و دو دوره تغييرات در سال‏هاي201۰-201۵ و دوره دوم 201۵-201۹ براساس استخراج تصاوير ماهواره‏اي از سري ماهواره‏هاي لندست انجام شده است. پس از بررسي تغييرات و استخراج و مقايسه آن، به بررسي سه‏دوره‏ تغييرات لنداسكيپ منطقه مورد مطالعه و تغييرات آن در اسكيپ‏هاي گوناگون پرداخته شده است و درنهايت به مدل‏سازي توسعه شهر شيراز با توجه به حفظ اكولوژيك منطقه و توسعه بهينه شهري آن پرداخته شده است.