قويمي و متن گرايي

Assistant Professor, French Language and Literature Department, Faculty of Humanities, Bu-Ali Sina University, Hamadan, Iran

بررسي برخي از نوشته­ هاي مهوش قويمي در دانشگاه و محيط غيردانشگاهي نشان مي­دهد كه او به رويكردهاي متن­ گرا اهميت ويژه­اي مي­دهد. برخلاف بسياري از كتاب­ها كه تنها به بازگويي و شرح نظريه­ ها بسنده مي­كنند، قويمي در سه كتاب شعر نو در بوتة نقد، آوا و القاء و گذري بر داستان­نويسي فارسي،پس از شناساندن انديشه هاي صورت­گرايي روسي و ساختارگرايي فرانسوي به هم ­سخنانش، براي اثبات كارآمدي­­شان در پژوهش­ هاي ادبي، از آنها در بررسي و واكاوي انواع متفاوتي از متن­ هاي ادبيات فارسي بهره مي­گيرد. جستار پيش رو مي­كوشد تا افزون بر نحوة به ­كارگيري قويمي از رويكرد متن ­گرا در تحليل متن­هاي فارسي، خاستگاه و پيامدهاي اين رويكرد را نيز واكاوي كند. گرچه قويمي در تحليل شعرها و رمان­هاي فارسي به­ مدد رويكرد متن­ گرا درست عمل مي­كند، اما گاه برخي از مباني بنيادين آن را از جمله پرهيز از داوري و ارزش ­گذاري و هم­چنين دوري جستن از ملي­ گرايي در بررسي ادبيات زير پا مي­ گذارد. پيوند عاطفي او با رويكرد متن­ گرا، چه در بخش نظري، چه در بخش عملي، چنان ژرف است كه او نمي­ تواند به سنجش درستي از اين رويكرد دست يازد.

Studying some of Mahvash Ghavimi’s works in the academic and general area shows that she attaches significant importance to textual approaches. Contrary to many books that only explain the theories, Ghavimi in her three books, Sher No Dar Bouteh Naghd (Modern Poetry Criticism), Ava and Elgha (Sound and Suggestion), and Gozari Bar Dastan Nevisi (A study on Writing a story), after introducing Russian Formalism and French Structuralism to readers, in order to prove their effectiveness in literary research, uses them in examining and analyzing different types of Persian literature texts. This study tries to explore the origins and consequences of this approach in addition to Ghavimi’s method of using a textual approaches in the analysis of Persian texts. Although Ghavimi acts correctly in her analysis of Persian poems and novels with the help of textual approaches, she sometimes ignores its fundamentals, such as avoid judging and evaluating, as well as avoiding nationalism in the study of literature. Her emotional bond to the contextual approach, both in theory and in practice, is so profound that she cannot measure it accurately.