(Continuity and Change in Iran’s Approach toward the Nagorno-Karabakh Crisis (1997-2018

تداوم و تغيير در رويكرد ايران در قبال بحران ناگورنو قره‌باغ (1376-1397)

مقاله حاضر تلاش دارد به مطالعه جنبه‌هاي تداوم و تغيير در سياست خارجي ايران در قبال بحران قره‌باغ در دوران رياستجمهوري سيدمحمد خاتمي، محمود احمدي‌نژاد و حسن روحاني بپردازد. در اين مقاله سعي شده به اين سوال پاسخ داده شود كه در فاصله سال‌هاي 1376 و 1397 چه عواملي در تداوم و تغيير در سياست خارجي ايران در قبال بحران قره‌باغ نقش داشته است؟ فرضيه مقاله حاضر آن است كه اگرچه اصول سياست خارجي ايران در قبال قفقاز جنوبي و بحران قره‌باغ در اين دوره زماني تغيير نكرده است، نقش متغير قدرت‌هاي خارجي - روسيه و غرب - و همچنين اولويت‌هاي متفاوت سياست خارجي تغريف شده توسط سه دولت مذكور، سبب تغييراتي در رويكرد ايران به اين موضوع شده است. در اين مقاله از رويكرد استقرايي و روش كيفي بهره گرفته شده است. در اين مقاله از اسناد رسمي، اخبار رسانه‌ها و مقالات علمي به عنوان منابع اصلي داده‌ها استفاده شده است.

The current article aims at studying the elements of continuity and change in Iran’s foreign policy toward the Nagorno-Karabakh crisis during Seyyed Mohammad Khatami, Mahmoud Ahmadinejad, and Hassan Rouhani’s administrations. It tries to answer the question as to which factors have contributed to continuity and change in Iran's foreign policy toward the Nagorno-Karabakh crisis between 1997 and 2018? The article shows that although the principles of Iran’s foreign policy toward the South Caucasus and the Nagorno-Karabakh crisis have not changed during this period, the changing role of the external powers – Russia and the West – as well as different foreign policy priorities defined by the three administrations, have caused changes in Iran's approach to this issue. An inductive approach and a qualitative research method has been used in this article. Official documents, news and research articles have been used as the main sources of data in this article.