(Democratization in Iran: Analyzing Electoral Competition and Participation (1906 – 2013

دموكراتيزاسيون در ايران: تحليل مشاركت و رقابت انتخابات (1906 – 2013)

اين مقاله بر دموكراتيزاسيون از 190 تا 1913 تاكيد مي كند. در اين مقاله نشان داده شده است كه جامعه ايراني چهار موج دموكراتيزاسيون را تجربه كرده است. نويسنده استدلال كرده است كه اگرچه ايران فرايندهاي طولاني مدت تغيير دموكراتيك را تجربه است، با اين حال هنوز نتوانسته است يك نظام سياسي دموكراتيك را مستقر كند. در همين حال، اين فرايندهاي طولاني مدت، با تحقق برخي از معيارهاي حداقلي فرآيندگذار، مانند برگزاري انتخابات دوره اي، به ايجاد تغييرات نهادي طولاني مدت منجر شده است. در اين مقاله از داده هاي گردآوري شده در باب 33 مورد انتخابات پارلماني و مورد 11 مورد انتخابات رياست جمهوري استفاده شده است. فرضيه مقاله با استفاده از تكنيك تحليل رگرسيون چندگانه مورد ارزيابي قرار گرفته است. يافته هاي تجربي دلالت برآن دارد كه تركيب خطي توسعه اقتصادي- اجتماعي و عامليت نخبگان قدرت، به ميزان 0.42 درصد از واريانس مشاركت انتخابات و 0.62 درصد از واريانس رقابت انتخاباتي را تبيين مي‌كند. شواهد نشان مي دهد كه هرگاه نخبگان قدرت استراتژي سركوب نيروهاي مخالف انتخاب كنند، شاخص گذار دموكراتيك به طور متوسط 13.93 واحد كاهش مي يابد.

This study focuses on the democratization in Iran from 1909 to 2013. I show that Iranian society experienced four waves of democratization. I argue that although Iran has experienced long-run processes of democratic change, the country has not yet been able to establish a democratic system. Meanwhile, these long-run processes of democratic change have led to long-lasting institutional change, realizing some of the minimum criteria of the transition process, including periodic elections. I set out a theory by which democratization increases parallel to the degree of socio-economic development. Importantly, I argue that successful democratization hinges on political elites strategically choosing to refrain from repression. The strategic choices made by the élites determine the main process of the transition stage. I use a novel dataset collected from 33 parliamentary and 11 presidential elections. Using multiple linear regression model, I find that socio-economic development and elite agency explain 0.42 percent of the variation in electoral participation and 0.62 percent of the variation in electoral competition. When elites decide to repress oppositional forces, the democratic transition index decreases by an average of 13.93 units.