نقش اصلاح ارتباطات بر مبناي آموزه‌هاي ديني در افكار خودكشي‌‌گرايانه

امروزه خودكشي به عنوان يكي از معضلات جوامع انساني مطرح مي شود. روان شناسان و جامعه شناسان در اين باره پژوهش هاي بسياري ارائه نموده اند؛ لكن در رويكرد مذهبي، راهكارهايي را براساس مباني عقيدتي اسلامي، مي توان جست. با مبنا قرار دادن مؤلفه هاي علت، انگيزه و شرط در بررسي آيات و روايات، مي توان اذعان نمود كه ريشه ي بسياري از خودكشي ها در مشكلات ارتباطي بين انسان با خدا، خود و ديگران است. اين پژوهش كه به روش توصيفي تحليلي نگاشته شده است، با محوريت آموزه هاي ديني به بررسي چند نمونه از اصلاح ارتباطات سه گانه و نقش آن در كاهش افكار خودكشي گرايانه مي پردازد. داده هاي لازم جهت دستيابي به اهداف پژوهش، با مطالعه‌ي كتابخانه اي از منابع ديني، تربيتي، جامعه شناسي و روان شناسي گردآوري شده و درادامه مورد تحليل كيفي قرار گرفته است. نتايج اين پژوهش به بيان راهكارهاي اصلاحي در حوزه ارتباطات بر مبناي آموزه هاي ديني مي انجامد، در حوزه ارتباط با خدا: راهكارهاي اصلاحي ايمان به رحمت و قدرت خداوند، توكل، توبه و معادباوري را جهت تضعيف علل خودكشي، به خانواده پيشنهاد مي دهد. در حوزه ارتباط با خود در راستاي تضعيف انگيزه خودكشي: او را به حفظ اعتماد به نفس، كسب مهارت هاي زندگي، ترك افكار منفي، نشاط و مثبت انديشي توصيه مي نمايد و در حوزه ارتباط با ديگران به منظور تصحيح شرايط: تغيير موقعيت در حيطه ي زماني، مكاني و فرهنگي و همچنين گسترش و تحكيم روابط خانوادگي و اجتماعي را پيشنهاد داده است.