Iran’s Policy Toward Terrorist Groups and Regional Crises

سياستگذاري ايران در برابر گروه‌هاي تروريستي و بحران‌هاي منطقه‌اي

سياستگذاري راهبردي به‌مثابه روش تجزيه و تحليل سياست خارجي محسوب مي‌شود. سياست خارجي و راهبردي ايران در راستاي همكاري‌هاي چندجانبه در بحران‌هاي منطقه‌اي بوده است. شاخص‌هاي اصلي سياست خارجي ايران را سازوكارهاي كنش هويتي و انقلابي در روابط بين‌الملل و محيط منطقه‌اي تشكيل مي‌دهد. سياستگذاري راهبردي ايران عموما بر مبناي همكاري‌هاي چندجانبه با كشورهاي منطقه‌اي و در راستاي وحدت جهان اسلام شكل گرفته است. ايران بسياري از قواعد نظم وستفاليايي را مورد پذيرش قرار داده و بر اين اساس جهت‌گيري سياستگذاري راهبردي خود را بر مبناي رهنامه تطبيق‌پذيري با نظم جهاني قرار داده است. سياستگذاري مديريت بحران‌هاي منطقه‌اي ايران عموما مبتني بر انگاره‌هاي فرهنگي، تجارب تاريخي و پيامدهاي ساختاري بوده است. هر يك از مولفه‌هاي ياد شده در انگاره نظم وستفاليايي ايران براي حفظ حوزه‌هاي سرزميني كشورها نقش تعيين‌كننده‌اي داشته است. تجارب ايران از دفاع مقدس و پذيرش قطعنامه 598 شوراي امنيت سازمان ملل بيانگر آن است كه ايران از سازوكارهاي عملگرايانه در ارتباط با كشورهاي محافظه كار منطقه‌اي بهره گرفته است. ديپلماسي هسته‌اي را مي‌توان يكي ديگر از نشانه‌هاي كنش ساختاري ايران دانست كه معطوف به كنترل تهديدات و مديريت بحران بوده است. پذيرش برنامه جامع اقدام مشترك و تلاش براي صلح‌سازي در نظم منطقه‌اي خليج‌فارس و خاورميانه را مي‌توان در زمره اقدامات ايران در مقابله با گروه‌هاي تروريستي و سازماندهي نظم منطقه‌اي در شرايط خشونت، بحران و آشوب دانست.

Strategic policy is tantamount to a method for foreign policy analysis. The foreign and strategic policies of Iran have been in line with multilateral cooperation in regional crises. The key indicators of Iran’s policy comprise mechanisms of identity and revolutionary actions in international and regional relations. Iran’s strategic policy has generally been formed on the pillars of multilateral cooperation with regional countries and in line with the unity of the Muslim world. Iran has accepted many of the rules of the Westphalian system, and has therefore based its strategic policy orientation on the doctrine of adaptability to the world order. Iran’s policy of managing regional crises has generally been based on cultural tenets, historical experiences and structural consequences. Each of the latter components has played a crucial role in Iran’s Westphalian order paradigm for protecting the territories of other countries. The experiences gained by Iran during the Holy Defense [Iran-Iraq War] and its acceptance of the United Nations Security Council Resolution 598 are indicative of the fact that Iran has employed pragmatic mechanisms with regard to regional conservative countries. Iran’s nuclear diplomacy can be regarded as another sign of its structural action which aims to deter threats and manage crises. The acceptance of the Joint Comprehensive Plan of Action and Iran’s efforts toward peacemaking in the regional order of the Persian Gulf and Middle East can be considered as actions taken by Iran toward confronting terrorist groups and organizing regional order under such circumstances as violence, crises and chaos.