تحليل عوامل مؤثر بر مشاركت عمومي- خصوصي در كاهش آسيب هاي اجتماعي بافت هاي فرسوده شهري

امروزه مديريت آسيب‌هاي اجتماعي در بافت‌هاي فرسوده به يكي از ضرورت‌هاي توسعه شهري تبديل شده است. دولت و مديريت شهري براي تأمين منابع مالي پروژه‌هاي احياء بافت‌هاي شهري با محدوديت‌هاي جدي مواجه‌اند. به همين منظور در اين پژوهش بسترهاي جلب مشاركت عموميخصوصي در چنين پروژه‌هايي تبيين و تشريح مي‌شود. روش پژوهش توصيفيتحليلي و نوع آن كاربردي و توسعه‌اي است. فن جمع‌آوري اطلاعات به‌صورت اسنادي و ميداني و ابزار تجزيه‌وتحليل داده‌ها نرم‌افزار «اس­پي­اس­اس» است. نتايج نشان مي‌دهد كه با تأسيس يك‌نهاد نيمه‌دولتي با قدرت اجرائي كافي، به‌عنوان محرك اجتماعي كه برقراركننده مشاركت بين بخش خصوصي، عمومي و اجتماعي باشد، مي‌توان با ايجاد اطمينان و اعتماد لازم موجبات تحقق يك نوزايي شهري موفق را فراهم آورد. برنامه‌ريزي راهبردي بر اساس امكانات نهادهاي محلي، جامعه محلي و مشاركت محلي استوار است و برخلاف روال گذشته بر برنامه‌ريزي و طراحي‌شهري در مقايسه‌اي كوچك و مشخص تأكيد مي‌ورزد. نتايج تحليل عاملي حاكي از آن است كه مهم‌ترين عوامل در مشاركت بخش خصوصي به ترتيب از عوامل (۱) تا (۸) دسته‌بندي مي‌شوند كه عامل اول (مالياداري) با مقدار ويژه (۱۲۵/ ۳) و درصد تغييرات (۶۲/ ۱۵) درصد، نسبت به ساير متغيرها تأثير قابل‌توجهي در مشاركت بخش خصوصي در مديريت آسيب‌هاي اجتماعي بافت‌هاي فرسوده ايران دارد و عامل هشتم به‌عنوان طرح و الگو با مقدار ويژه (۰۶۰/ ۱) و درصد تغييرات (۲۹/ ۵)، از كل واريانس كمترين تأثير را دارا است.