كاركردهاي شعري و عاطفي در زبان غنايي عبهرالعاشقين

عبهرالعاشقين از متشخّص­ترين نثرهاي فارسي عرفاني است كه روزبهان بقلي شيرازي در قرن ششم هجري در بيان مطالب عرفاني به نگارش درآورده است. اين متن از منظر زباني، به دليل بسامد بالاي كاركردهاي عاطفي و شعري، داراي تشخّص ويژه­اي است كه در حوزة زبان غنايي نيز قابل بررسي است. تك­ گويي­ هاي دروني، زاوية ديد درون­گرايانه باعث شده است كه جهت­گيري پيام به سمت گوينده باشد. صداي گوينده در بيان احساسات شخصي، سبب برجستگي زبان غنايي و كاركرد عاطفي در اين متن است. بسامد بالاي استفاده از حروف ندا، جملات تعجبي و پرسشي در متن، كاركردهاي عاطفي را تقويت كرده است. همچنين پيوند آهنگين زبان با بسامد بالاي پارادوكس و حس­آميزي، جهت­گيري پيام را به سمت خودِ پيام كشانده و سبب برجستگي زبان و پررنگ­تر شدن كاركرد شعري متن شده است. هدف اين مقاله، بررسي تلفيق فراهنجاري­هاي معنايي با ابزارهاي موسيقايي متن (درهم­تنيدگي فرآيند هنجارگريزي و توازن) به عنوان ابزاري براي بيان هيجانات عاطفي و احساسي در تجربيات عرفاني و شهودي نويسندة عبهرالعاشقين است. سوال اصلي تحقيق آن است كه نويسنده عبهرالعاشقين، با استفاده از كدام شگردهاي زباني و بياني، هنجارهاي زبان معيار را شكسته و در نتيجه، متن را به ساختار شعر، نزديك كرده است؟ اين تحقيق به شيوة تحليلي- توصيفي و اطلاعات كتابخانه­ اي انجام شده است

no abstract