سير تحول سلفي‌گري از خلوص‌گرايي در فكر تا خشونت‌‌ورزي در عمل

هدف پژوهش حاضر بررسي سير تحول سلفي­گري است. روش پژوهش توصيفي – تحليلي بوده و به اين مساله اصلي پرداخته شده است كه چگونه اين انديشه نضج گرفت و به مرور زمان در دوران معاصر به نيرويي عملياتي كه توسل به خشونت ويژگي تمايزبخش آن در جهان اسلام است، تبديل گرديد. همچنين با اتكاء به رويكرد روندكاوي تاريخي، با تمايزگذاري بين دو مفهوم سلفيه و سلفي‌گرايي، چارچوب كلامي شكل‌د‌هنده به سلفيه صدر اسلام نزد اهل سنت در تقابل با فرق ديگر به‌عنوان پس‌زمينه فكري تشريح گرديد. در پرتوي همين تمايزگذاري، سلفي‌گري قديم و جديد بازشناسي شده و با بررسي بازتاب‌هاي انديشگي سلفي‌گري قديم در سلفي‌گري جديد، پژواك‌هاي عملي آن در سه دهه اخير تشريح شده است. نتايج نشان داد كه دگرگون‌سازي اين روند از طريق اشاعه آموزه‌هاي واقعيِ دين اسلام كه مي‌تواند نقش چشمگيري در به حاشيه راندن انديشه و عمل خشونت‌ورزانۀ سلفي‌گري وهابيت‌بنيان در جهان پرتلاطم امروز داشته باشد، ضروري است. هرچه از زمان صدر اسلام به دوران معاصر نزديك‌تر مي‌شويم، رفتار مدعيان سلفي‌گري از آموزه‌هاي سلف صالح دورتر شده است.