تأثير تجويز خوراكي سيليمارين بر التيام زخم تمام ضخامت معده در رت

زمينه و هدف: جراحي گاستروتومي مي تواند با بروز عوارض جدي پس از عمل همراه باشد. در اين راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسي اثرات تجويز خوراكي سيليمارين بر ويژگي هاي هيستوپاتولوژي و بيومكانيكي ديواره معده در پي جراحي گاستروتومي تجربي در رت انجام شد. روش بررسي: برش تمام ضخامت ديواره معده و متعاقباً بخيه آن در 36 سر رت نر ويستار انجام شد. براي گروه شاهد منفي، روزانه يك بار 2 ميلي ليتر نرمال سالين به صورت خوراكي (به مدت پنج روز) تجويز گرديد. براي گروه شاهد مثبت نيز اومپرازول (3.6 ميلي گرم بر كيلوگرم) و براي گروه درمان سيليمارين (50 ميلي گرم بر كيلوگرم) به همان شيوه تجويز شد. در روز ششم، آسان كشي و نمونه برداري صورت گرفت. بررسي آماري داده ها با استفاده از روش آنوواي يك طرفه و Kruskal-Wallis انجام شد. يافته ها: يافته هاي هيستوپاتولوژيكي نشان دادند كه افزايش معناداري از نظر بلوغ فيبروبلاست ها، تجمع و آرايش رشته هاي كلاژن، ميزان رگ زايي و تشكيل لايه اپيتليال در گروه درمان با سيليمارين نسبت به دو گروه ديگر وجود دارد. بر مبناي نتايج، نفوذ سلول هاي التهابي به طور معناداري در گروه هاي درمان شده با اومپرازول و سيليمارين در مقايسه با گروه شاهد منفي كمتر بود. حداكثر نيرو، نيروي تسليم، نيرو، تنش و جذب انرژي در گروه درمان با سيليمارين در مقايسه با ساير گروه ها بيشتر بود. نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان دادند كه تجويز خوراكي سيليمارين منجر به بهبود شاخص هاي التيام زخم و پارامترهاي بيومكانيكي آن در مدل تجربي زخم تمام ضخامت معده رت گرديد. براساس نتايج مي توان مصرف سيليمارين در پي جراحي گاستروتومي را توصيه نمود.