نقش عوامل داخلي در ناكامي جنبش شيخ‌عبيدالله شَمزيني

جنبش شيخ‌عبيدالله شَمزيني (1297/1880) با هدف تشكيل كردستاني مستقل در دوره ناصرالدين‌شاه اتفاق افتاد. ريشه اصلي اين جنبش كه دولت قاجار را به دشواري انداخته بود، در فشارهاي مالياتي حاكمان منصوب دولت مركزي نهفته است. اين جنبش از خاستگاه شيخ عبيدالله يعني كردستان عثماني شروع شد. با آنكه جنبش شيخ‌عبيدالله به صورت برق‌آسايي بخش بزرگي از مناطق غربي ايران را در برگرفت اما به سرعت فرو نشست. اين پژوهش با تجزيه و تحليل داده‌ها و اطلاعاتي كه به شيوه كتابخانه‌اي و اسنادي گردآمده‌اند، در پي پاسخ به اين سؤال است كه چه عوامل دروني موجب شكست جنبش شيخ‌عبيدالله شد؟ نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد ناهمگوني نيروهاي ائتلافي شيخ‌عبيدالله از جمله در اهداف و انگيزه‌هاي شركت در جنبش، قتل و غارت‌هاي مكرر مناطق مختلف از سوي شيخ و نيروهايش، اتحاد سست و نامطمئن نيروهاي عشاير با شيخ عبيدالله، عدم حمايت كردهاي مناطق كردستان جنوبي از اين جنبش، نبود راهبرد و ناآگاهي شيخ از سياست بين‌الملل، از مهم‌ترين عوامل دروني شكست جنبش شيخ‌عبيدالله به شمار مي‌آيند.

no abstract