پيش‌بيني دل‌زدگي زناشويي بر اساس ابراز گري هيجاني، تحمل پريشاني و الگوهاي ارتباطي

دل‌زدگي زناشويي كاهش تدريجي دل‌بستگي عاطفي است كه مواردي مانند كم شدن توجه به همسر، دوري عاطفي و افزايش احساس دلسردي و بي‌تفاوتي نسبت به همسر را در برمي‌گيرد. هدف پژوهش حاضر پيش‌بيني دل‌زدگي زناشويي بر اساس ابرازگري هيجاني، تحمل پريشاني و الگوهاي ارتباطي دانشجويان زن متأهل بود. روش اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري دانشجويان زن متأهل دانشگاه علامه طباطبائي در سال تحصيلي 99-98 بود. از ميان آن‌ها 280 نفر كه ملاك‌هاي ورود را دارا بودند، به‌صورت در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش حاضر پرسشنامه دل‌زدگي زناشويي پاينز (1996)، پرسشنامه الگوهاي ارتباطي كريستنسن و سالاوي (1984)، مقياس تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (2005) و پرسشنامه ابراز هيجان كينگ و امونز (1990) بودند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از تحليل رگرسيون مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد عوامل ارتباط سازنده/ متقابل، ابراز صميميت، و دو مولفه تحمل پريشاني شامل ارزيابي و تنظيم، دل‌زدگي زناشويي را به طور منفي پيش‌بيني مي‌كنند. همچنين ابراز هيجان منفي، به طور مثبت دل‌زدگي زناشويي را پيش بيني مي كند. با توجه به نتايج پژوهش مي‌توان از طريق آموزش الگوهاي ارتباطي سازنده، شيوه هاي ابراز هيجان مناسب، و افزايش تحمل پريشاني به كيفيت زندگي زناشويي زوجين و كاهش دل‌زدگي آن‌ها كمك كرد.