سيمرغ سهروردي و نشانه-معنا شناسي سيّال

«هدهد سيمرغ شده» سهروردي، براي نشانه شدن از مسير پر پيچ و خم دال‌هاي زبان مي‌گذرد و زير تأثير آن‌ها مدلول‌هاي جديدي مي‌آفريند. در گفتماني كه سهروردي از «هدهد سيمرغ شده» به دست مي‌دهد، ما با گونه‌اي نشانه‌اي روبه‌رو هستيم كه نه در جايگاه پرنده، كه در جايگاه‌هاي متعدّد ديگري، بروز مي‌كند كه بررسي آن ما را به حوزۀ ساختار جانشيني زباني وارد مي‌كند. نگارنده در اين مقاله، در پي آن است تا با روش تحليلي-توصيفي به كاركردهاي گفتماني و فرهنگي، گذر از فضايي فيزيكي كنشي به فضايي نمادين و استعلايي و تبيين ويژگي‌هاي نشانه-معنا شناسي داستان «صفير سيمرغ» از سهروردي بپردازد. «هدهد» در نظام جانشيني به كار گرفته شده در گفتمان سهروردي، بر اثر تأثير نوسانات مدلولي، آرام آرام از عنوان پرنده يا مرغ، فراموش شده، به نشانه‌اي معنادار تبديل مي‌شود؛ در حقيقت، «هدهد» در كنار «هدهد» بودن، همه چيز هست. چنين عملياتي را كه امكانِ گذر از گونه‌اي دالي به گونه‌اي مدلولي متكثّر و استعلايي را فراهم مي‌سازد، سير تكاملي نشانه در زبان مي‌ناميم.