زيبايي‌شناسي آرايه‌هاي ادبي در بهشت گمشدۀ جان ميلتون و ديوان رودكي سمرقندي

هدف از تحقيق حاضر، بازشناسي پيوند ميان هنر و ادبيّات با واكاوي در يكي از عناصر سازندۀ زيبايي‌شناسي؛ يعني آرايه‌هاي ادبي است تا بتواند از اين رهگذر از يك سو با بررسي آرايه‌هاي ادبي كه بر آرايش سخن، زيبايي كلام و رسايي معاني مي‌افزايند، تأثير اين فرايند مذكور را در ارتقاي سطح معاني در دو اثر بهشت‌گمشدۀ جان ميلتون و ديوان رودكي سمرقندي دريابد و از سوي ديگر زيبايي‌شناسي را به‌عنوان شاخه‌اي از فلسفه كه منعكس كنندۀ ارتباط حسّي اثر با مخاطب و ميزان لذّتي است كه خواننده از اثر مي‌برد، نشان دهد. پژوهش پيش روي با استفاده از روش توصيفي تحليلي و با بررسي بهشت‌گمشدۀ جان ميلتون و ديوان رودكي به تحليل نمونه‌هايي از آرايه‌هاي ادبي به كار گرفته شده در اين دو اثر پرداخته است. اين تحليل نشان مي­دهد كه هر دو شاعر در كاربرد ابزارهاي بلاغي نه تنها آگاهانه عمل كرده‌اند، بلكه نحوۀ استفاده و ميزان كاربرد اين آرايه‌ها در راستاي فرم‌دهي به متن و القاء معاني مورد هدفشان قرار دارد.