ايماژيسم در منظومه «ايمان بياوريم به آغاز فصل سرد» از فروغ فرخزاد و منظومه «هيو سلوين مابرلي» از عزرا پاوند

ايماژيسم به معناي تصويرگرايي، مكتبي است كه در مدت كوتاهي كه از عمر آن گذشت تأثيرات به سزايي را در ادبيات و مكاتب بعد از خود بر جاي گذاشت و عزرا پاوند به‌عنوان بنيان‌گذار اين مكتب با تأثيرپذيري از شعر هايكو و تركيب آن با مفاهيم برجسته اجتماعي، شعر و محتواي نويني را در قرن بيستم خلق نمود. اين اتفاق در ادبيات جهان در اشعار تي اس اليوت، ارنست هيوم و خود عزرا پاوند توانست زمينۀ تحول شعر آزاد در جريان‌هاي رايج ادبي به وجود آورد. همان‌گونه كه در غرب اين تغييرات با سرعت به‌پيش مي‌رفت، شاعران ايراني نيز از اين جريان غافل نشدند و با استعانت از ترجمه اشعار شاعران اروپايي و آمريكايي از اين تأثير الهام گرفتند و در اشعار خود از آن بهره جستند. يكي از اين شاعران فروغ فرخزاد بود كه در مجموعه آخر شعر خود با نگاه به تصويرگرايي در رسته شاعران ايماژيست جاي گرفت. هدف از نگارش اين مقاله بررسي ايماژيسم در شعر «هيو سلوين مابرلي» عزرا پاوند و منظومه «ايمان بياوريم به آغاز فصل سرد» فروغ فرخزاد با خوانشي ايماژيستي است. اين تحقيق كه به روش تحليلي –توصيفي انجام‌شده در پايان به اين نتيجه رسيده است كه هر دو شاعر در اشعار خود با تمركز بر جوهره اصلي تصوير، شعر را نتيجه تجربيات زندگي خود مي‌دانند و هردو از مسائل زمان خود به ستوه آمده و در جستجوي كمال روحاني هستند. شعر فروغ در تقابل با شعر عزرا پاوند معناگراتر است و اين از چينش تصاوير اشعارشان در كنار يكديگر قابل‌تشخيص است.

no abstract