اثبات جاودانگي نفس در نظر افلاطون و تأثير آن در برهان بساطت نفس سينوي در اثبات جاودانگي نفس (يك بررسي تاريخي)

افلاطون در رساله فايدون براي اثبات جاودانگي نفس پس از مرگ سه برهان اقامه مي‏كند. بيان دو برهان اول، بياني اسطوره‏اي ـ فلسفي است كه بر چرخه‏هاي متوالي زايش مبتني است. برهان سومي كه افلاطون براي بقاي نفس پس از مرگ اقامه مي‏كند، برهان بساطت نفس است. او معتقد است چيزي كه جزء ندارد فساد نمي‎پذيرد و از‌آنجا‌كه نفس جزء ندارد با مرگ بدن جاودان خواهد بود و از بين نخواهد رفت. در فلسفه اسلامي يكي از مهم‌ترين مباحث درباره نفس، اثبات جاودانگي و بقاي نفس پس از مرگ است. ابن‏سينا فيلسوف بزرگ مشائي براي اثبات جاودانگي نفس براهيني را اقامه كرده است. به نظر نگارنده مهم‏ترين اين برهان‏ها، برهان اثبات جاودانگي نفس از طريق بساطت است كه افلاطون، قبل از ابن‏سينا آن را اقامه كرده است. اين مقاله در صدد آن است تا براهين بقاي نفس از ديدگاه افلاطون و تأثير آن در برهان بساطت ابن‏سينا را از لحاظ تاريخي بررسي و تحليل كند. روش بحث در اين مقاله يك سير تاريخي و با استناد به عبارات خود فيلسوفان به‌ويژه ابن‌سينا خواهد بود. پاسخ اجمالي كه اين مقاله به اين مسئله مي‏دهد اين است كه اثبات جاودانگي نفس از راه بساطت در فلسفه ابن‏سينا از لحاظ تاريخي صبغه افلاطوني دارد.