نسبت واقعيت و فراواقعيت در داستانهاي سورئال و فانستيك

بنياد داستان بر تخيل استوار است؛ از اين رو حتي آنگاه كه رونگاشتي است از واقعيت عيني نيز، همين كه از صافي ذهن نويسنده مي گذرد، از واقعيت فاصله مي گيرد. در فرآيند فاصله گيري از اصل واقعيت، درجاتي وجود دارد كه متن را به حوزه هاي متفاوتي از انواع فراواقعي مي كشاند؛ به نحوي كه يا داستان را وارد حوزه ي تخيلي و فانتزي نموده و يا جلوه‌هايي از فراواقعيت را در داستان منعكس مي نمايد. در اين ميان داستان هاي فانتستيك در مرز واقعيت و تخيل قرار دارند و به گونه‌اي واقعيت و خيال را تركيب مي سازند كه تشخيص امر واقعي و غيرواقعي در داستان به سادگي امكان‌پذير نيست. فانتستيك به نوبه ي خود انواع متفاوتي از داستان ها در سبك هاي گوناگون را در بر مي گيرد كه داستان هاي سوررئال از جمله ي آن است. در اين پژوهش ضمن تشريح ويژگي هاي متعدد انواع داستان هاي فراواقعي و تبيين ويژگي هاي مختص فانتستيك و سوررئال در ميان انواع فراواقعي، همچنين با مراجعه به ديدگاه هاي متعدد ارائه شده در اين خصوص و اشاره به برخي از متون روايي مرتبط، نشان داده مي شود كه داستان سوررئاليستي چگونه از ديگر داستان ها و روايت هاي فراواقعي، به ويژه فانتستيك متمايز مي شود و ناخودآگاه محوري با عنوان اصلي ترين تفاوت رمزگان امر فراواقعي در داستان هاي سوررئال و ساير انواع داستان هاي فانتستيك مشخص مي گردد.

no abstract