بررسي پروتوتايپ‌ها در رمان "طوبا و معناي شب" اثر شهرنوش پارسي‌پور

شخصيت هاي داستان ها شايد در نگاه نخست زاييده مطلق ذهن نويسنده به نظر برسند اما بي ترديد در پس ذهن هر نويسنده اي تصاويري است كه از اثري، انساني، اتفاقي يا خاطره اي نقش بسته و همين تصاوير به مدد خلاقيت او تبديل به شخصيتي منحصر به فرد شده است. از اين تصاوير و الگوهاي اوليه با عنوان "پروتوتايپ" يا "پيشين تيپ" ياد مي شود كه انواع مختلفي چون ادبي، اساطيري، تاريخي، مذهبي و... دارد. شهرنوش پارسي پور به عنوان يكي از نويسندگان مطرح معاصر با توجه به گرايشي كه به سبك رياليسم جادويي و فضاسازي وهم آلود دارد بديهي است كه در خلق شخصيت هاي داستاني اش به طور مثال متاثر از پروتايپ هاي ادبي و اساطيري باشد. پرسش اصلي اين پژوهش آن است كه در خوانش داستان طوبا و معناي شب بر اساس انواع پروتوتايپ ها و منشا شخصيت به چه نوع پروتوتايپ هايي برمي خوريم و منشا شخصيت هاي داستان از كجاست. آيا برساخته ذهن نويسنده است و يا از جايي وام گرفته شده اند. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش توصيفي- تحليلي اين پروتوتايپ ها را كشف و در چارچوب هايي نظم داده و بررسي كند تا نشان دهد نويسنده در پرداخت داستان از چه پروتوتايپ هايي بهره گرفته و در كدام نوع موفق تر عمل كرده است. بررسي ها نشان مي دهد با توجه به گرايش نويسنده به سبك ريالسيم جادويي، شخصيت پردازي اين داستان تحت تاثير صد سال تنهايي و هم چنين بوف كور قرار گرفته و استفاده از پروتوتايپ هاي ادبي كاملا مشهود است. بخش زيادي از انواع پروتوتايپ ها در اين اثر قابل بررسي است اما پروتوتايپ هاي اساطيري و ادبي در مقايسه با ديگر پروتوتايپ ها بيشترين فراواني را در اين رمان داشته اند. نحوه پرداخت غالب پروتوتايپ ها نيز روساختي و تصنعي است.