شيوۀ‌ بازنمايي تجربه در داستانهاي معاصر فارسي با بهره‌گيري از مؤلفه‌هاي زبانشناختي روايت

روايت ابزار بسيار اساسي در ارتباط انساني و انتقال تجربيات است كه در بافت هاي مختلف بنابر ماهيت آنها صورت هاي متفاوتي مي يابد. علم روايت شناسي با بهره گيري از يافته هاي زبان شناسي متن نظام و ساختاري دارد كه قادر است ظرافت هاي روايي به كار رفته در متون مختلف را آشكار نمايد. داستان به عنوان يك سازه روايي يكي از مهمترين موارد قابل مطالعه در اين بخش از دانش است. داستان نويسي معاصر با توجه به پيچيدگي انواع آن، از انواع بازنمايي روايي به شيوه هاي متعدد و درجات مختلفي استفاده كرده است. در اين مقاله شيوه هاي بازنمايي تجربه در نثرهاي روايي ادبي و غيرادبي واكاوي مي شود تا به اين پرسش ها پاسخ گويد كه در روايت براي خلق جهان روايي از چه شيوه هاي ممكني براي بازنمايي تجربه استفاده مي شود و در داستانهاي معاصر فارسي نمود زباني آنها چگونه است و بر مبناي اين شيوه ها، چگونه نثرهاي روايي ادبي از نثرهاي غيرادبي متمايز مي شوند. بررسي ابزارهاي زباني بازنمايي تجربه در چندين داستان معاصر فارسي نشان مي دهد تفاوت نثر روايي ادبي از ساير روايات، از يك سو در شيوه ها و ابزارهايي است كه نويسنده ادبي مجوز استفاده از آنها را دارد (تمايز بنيادين بين گفتن و نشان دادن) و از سوي ديگر به رابطه ارجاعي روايت با جهان خارج و ماهيت موضوعي برمي گردد كه در اين روايات بازنمايي مي شود.