بررسي سبك فكري مولوي، بررسي موردي: غربت روح در كالبد انسان در مثنوي

Human’s Homesickness in the World from Rumi’s Perspective in the Mathnawi

غربت و غربت انديشي، موضوعي است كه از ديرباز مورد توجه محققان و دوستداران ادبيات عرفاني بوده است.از آنجا كه روح از نظر عرفا پس از هبوط و فرو افتادن به تن آدمي همواره در قفس جسم، همچون غريبه‌اي جلوه كرده است و از طرفي مولوي در مثنوي به طور مفصل به‌اين مقوله پرداخته است، بر آن شديم كه‌اين موضوع را مورد بررسي قرار دهيم.در اين پژوهش موضوع مورد بحث، غربت روح در كالبد آدمي، از نگاه مولوي است و در نهايت به‌اين سوال پاسخ داده ميشود كه‌اين غربت، از نظر مولوي، مبتني بر چه اصولي است و مولوي چه واكنشي به‌اين غربت نشان ميدهد و سرانجام اين غربت به كجا ميانجامد. غربت انديشي مولوي مبتني بر چهار پيش فرض اساسي است؛ اينكه انسان متشكل از دو بخش روح و جسم است. اصل و بنياد انسان روح است نه جسم. روح انسان، منشا الهي داردو انسان به دليل تفاوت ذاتي كه با ساير مخلوقات و موجودات دارد، دايم سرگردان و بيقرار است. از اين رو‌ميوان بر اساس بينش عرفاني، غربت روح راكه مولانا بيان ميكند، در يك چرخه‌ از آفرينش روح تا بازگشت آن به : روح پيش از دنيا، هبوط، عروج و غم هجران و فراق تقسيم كرد.از آنجا كه مولوي در سراسر مثنوي معنوي، ميل ابدي به رهايي روح از تنگناي جسم دارد، جستجو در باره اين چرخه ضروري مينمايد.

Homesickness and loneliness have been taken into account by many researchers and proponents of mysticism literature from a few past decades. Since the soul -after the fall into the body- has represented as a stranger in the cage of body and due to the fact that Rumi has addressed such issue in details in Mathnawi, the researchers of this study decided to study the same. In the present paper, the soul homesickness has been investigated from Rumi’s perspective. It has been attempted to find out the principles the homesickness is based upon in Rumi’s opinion, how Rumi reacted to such homesickness and what outcomes it would bring about in the end. Rumi’s homesick thinking is based upon 4 primary presuppositions: mankind consists of both soul and body, the basis of mankind is the soul not the body, the mankind soul has the divine origin, and the mankind is constantly astray and restless due to the innate difference he has comparing to other creatures. Considering the mysticism insight, we can divide the Rumi’s homesickness by means of a cycle starting from The Soul Genesis to its Return to the Soul before the World, The Fall (Descending), The Ascending, The Ascension, and The Grief of the Loneliness and Separation. Since the Rumi has shown an eternal enthusiasm to free the soul from the body restriction, searching/finding more about this cycle seems necessary.