مقايسۀ وضعيت خستگي از دلسوزي در آموزگاران مدارس آموزش ويژه شهر همدان براساس سن، جنسيت و تحصيلات

آموزش در مدارس ويژه دشواري‌ها و ويژگي‌هاي خاص خود را دارد. از اين رو، هدف اين پژوهش مقايسۀ وضعيت خستگي از دلسوزي در آموزگاران مدارس آموزش ويژه شهر همدان (شامل ناتواني هوشي، اختلال يادگيري ويژه، نابينا، ناشنوا، و اوتيسم) براساس سن، جنسيت و تحصيلات بود. روش پژوهش همبستگي بود. 100 نفر از آموزگاران مدارس ويژه شهر همدان به روش نمونهگيري دردسترس انتخاب شدند و پرسش‌نامۀ 40 گويه‌اي خستگي از دلسوزي (پرتنوي، 1996) را پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از آزمون t مستقل، ضريب همبستگي، و تحليل واريانس يك‌راهه تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها نشان داد كه بين خستگي از دلسوزي و سن همبستگي مثبت و معنادار وجود دارد (0.05 P و 0.7 = r). اما بين تحصيلات با خستگي از دلسوزي همبستگي معناداري به دست نيامد (0.05 P). تفاوت بين خستگي از دلسوزي آموزگاران زن و مرد مدارس ويژه معنادار بود؛ همچنين بين آموزگاران دانش‌آموزان گروه‌هاي ناشنوا و اختلال يادگيري ويژه با آموزگاران دانش‌آموزان گروه‌هاي ناتواني هوشي، اوتيسم، و نابينا از نظر خستگي از دلسوزي تفاوت معنادار به دست آمد (0.05 P). بنابراين، خستگي از دلسوزي با سن رابطۀ معنادار داشت، اما با تحصيلات ارتباط معناداري نداشت. خستگي از دلسوزي در بين آموزگاران آموزشگاه‌هاي گروه‌هاي ناتواني هوشي، اوتيسم، و نابينا به طور معناداري بالاتر از گروه‌هاي ناشنوا و اختلال يادگيري ويژه است. پس توجه به سن آموزگاران و نيز گروه دانش‌آموزان استثنايي كه آموزگار با آنان كار مي‌كند، اهميت بيشتري در خستگي از دلسوزي دارد.