تصوير شخصيت اصلي در داستان‌هاي كوتاه هوشنگ گلشيري بعد از انقلاب اسلامي‌

طبق نظريۀ بازتاب در جامعه شناسي هنر، ادبيات در معناي گسترده‌اش آينۀ جامعه و نشان‌دهندۀ جهت گيري ها، سليقه ها و جريان‌هاي اجتماع است و بهتر از بقيه علوم و فنون به كالبدشكافي جامعه كمك مي‌ كند. به شكل ويژه، از ميان آثار ادبي، داستان كوتاه و رمان بيش از ديگر انواع ادبي به زندگي اجتماعي وابسته‌اند و ضمن تأثيرپذيري از تغييرات در جامعه، خود منشأ تغيير مي‌ شوند و تغييرات جوامع را نيز نشان مي‌ دهند. به‌اين‌ترتيب، مي‌‌توان ازطريق شناخت نوسان‌ها و دگرگوني هاي دنياي درون شخصيت هاي اصلي داستان‌ها، راهي به شناخت تحولات و تغييرات دنياي بيرون آنان پيدا كرد. هدف اين پژوهش نيز بررسي تصوير شخصيت اصلي در داستان هاي كوتاه هوشنگ گلشيري است. به‌اين‌منظور، با استفاده از روش تحليلي‌‌ـ‌‌توصيفي، سعي شده است تا پس از استخراج خصوصيات شخصيت‌هاي اصلي داستان هاي كوتاه گلشيري در دو دهۀ 60 و 70 و نيز شناسايي وقايع و جريان هاي سياسي‌ـ‌اجتماعي مؤثر سال هاي پس از پيروزي انقلاب اسلامي، به بررسي و تحليل تطبيقي مطالب پرداخته شود. نتايج حاكي از آن است كه گلشيري در مجموعه داستان هاي خود، بخشي از روحيات و افكار روشنفكران، هنرمندان و طبقۀ متوسط عصر را به‌صورت مستقيم و غيرمستقيم عرضه كرده است و ميان خصلت هاي روحي، سياسي، اجتماعي و فرهنگي شخصيت هاي اصلي هر مجموعه داستان با وضعيت اجتماعي-سياسي حاكم بر آن دوره‌، البته با برداشت سياسي و اجتماعي نويسنده از تحولات اين دوره‌، ارتباط نزديكي وجود دارد؛ به‌طوري‌كه با تغيير وضعيت جامعه، برخي از اين ويژگي ها نيز دستخوش تغيير شده است.