بررسي خشونت عليه زنان در ادبيات داستاني دهه چهل با تكيه بر چهار رمان (شوهر آهوخانم، سنگ صبور، شازده احتجاب، سووشون)

ادبيات داستاني جديد ايران محل ظهور انديشه‌هاي نو و مترقي است؛ ازجمله، عرصه نقش‌آفريني زنان، هم در جايگاه نويسنده و هم در مقام قهرمانان تأثيرگذار در خلق رخ‌دادهاست. در اين ادبيات جديد، زنان دستمايه طرح معضلات در بسياري از داستان‌ها مي‌شوند. ازجمله اين معضلات خشونت عليه زنان است. در اين مقاله سعي شده است تا خشونت، انواع، ابزار و عوامل مختلف بروز آن در رمان هاي برگزيده دهه چهل با نام هاي سنگ‌صبور ، شوهر آهوخانم ، شازده احتجاب ، و سووشون بررسي شود تا ازطريق آن، نگرش نويسندگان اين آثار به حقوق زنان و مسائل موجود در جامعه نشان داده شود. با تحليل محتواي آثار پيش‌گفته، بيشترين خشونت از نوع پنهان و آشكار در رمان شوهر آهوخانم ديده مي‌شود و رمان هاي سنگ‌صبور و شازده احتجاب و سووشون به‌ترتيب در جايگاه‌هاي بعدي قرار دارند. عوامل متعددي در بروز اين خشونت‌ها نقش دارند: فرهنگ، عرف و سنت‌ها، عقايد مذهبي، خانواده و نگرش مردسالارانه و نا‌آگاهي زنان از حقوق خود و... ازجمله اين علل به‌شمار مي‌روند. طرح موضوع خشونت عليه زنان در رمان‌ها نشان مي‌دهد كه نويسندگان اين دوره در جايگاه روشنفكران و مصلحان جامعه نگرش فمينيستي دارند و با اعتراض به سنت‌هاي جنسيت‌زده حاكم و نقد سلطه پدرسالارانه و نمايش وضعيت نامطلوب اجتماعي و موقعيت فرودست زنان، سعي مي‌كنند به دفاع از حقوق آنها بپردازند.