مطالعۀ كيفي نقشِ گذار هويتي زنان ميان‌سال در ارتباط با خود، ديگران و محيط

ميان‌سالي يكي از دوره‏هاي رشدي انسان است و زنان در اين دوره تغييرات هويتي در زمينه ادراك و ارتباط با خود، روابط با ديگران و جهان هستي را تجربه مي‏كنند؛ كه شناسايي اين تغييرات براي درك بيشتر و بهتر زنان ميان‌سال ضرورت دارد. از‌اين‌رو، هدف پژوهش حاضر مطالعه كيفي نقشِ گذار هويتي در ارتباط با خود، ديگران و محيط زنان ميان‌سال شهر تهران است. روش پژوهش حاضر كيفي و از نوع پديدارشناسي است. سيزده شركت‏كننده به وسيله نمونه‏گيري هدفمند و با شيوه نمونه‏گيري معيار انتخاب شدند. براي جمع‏آوري داده‏ها از مصاحبه نيمه‏ساختاريافته استفاده ‏شد و نمونه‏‏گيري و مصاحبه‏ها تا اشباع داده‏ها ادامه يافت. براي تحليل داده‏هاي حاصل از مصاحبه‏هاي پديدارشناسي از روش تحليل مضمون استفاده شد. يافته‏ها در زمينه نقش گذار هويتي زنان ميان‌سال در ارتباط با خود شامل مضامين اصلي ارتباط درون‏فردي، نگرش به بازنشستگي، ادراك از ميان‌سالي و نگرش به هويت خود، ارتباط با ديگران شامل مضمون اصلي بهبود شيوه‏هاي ارتباطي و ارتباط با محيط در قالب مضامين اصلي تغييرات در نظام ارزشي، سالمندي و مرگ، مرور گذشته، نگرش به آينده و ارتباط با طبيعت طبقه‏بندي شد. يافته‏ها بيانگر تأثير گذار هويت زنان ميان‌سال در بهبود شيوه‏هاي ارتباطي زنان با ديگران در اين دوره و تغييرات ارتباطي آنان به خود و محيط اطرافشان است.