سلامتي و بيماري از منظر پديدارشناسي

طي دهه هاي گذشته، توسعۀ تكنولوژي پزشكي و دغدغه هاي اقتصادي، همچنين گسترش تخصص گرايي در حوزۀ سلامت باعث زدودن چهرۀ انساني اين حوزۀ شده است. اين مسئله باعث شده به هنگام معالجۀ بيمار، تأثير جنبه هاي رواني و محيطي بر وي ناديده گرفته شود و كادر سلامت توجه خود را فقط به بدن بيولوژيكي بيمار معطوف دارند كه اين امر نيز به دليل رفتار نادرست آنها با بيمار، شكايات بيماران را در پي داشته است. دست اندركاران حوزۀ سلامت براي برطرف كردن مشكلات خود به مكاتب مختلف فلسفي، چون پديدارشناسي متوسل شده اند. پديدارشناسي با آموزه هاي مختلف خود، چون در پرانتز نهادن پيش فرض ها و تعصبات، اين امكان را در اختيار ما قرار مي دهد كه بتوانيم واقعيت را آن‌گونه كه بر ما پديدار مي شود، توصيف كنيم. بي ترديد يكي از واقعياتي كه در زندگي روزمره خود با آن مواجه هستيم، مسئله سلامتي و بيماري است. در حالي كه در حوزۀ پزشكي مدرن، بيماري به منزله عدم كاركرد درست اندام ها و سيستم هاي بدن و سلامتي به منزله نبود اين اختلالات تعريف مي شود، پديدارشناسي با تأكيد بر تجربۀ زيستۀ افراد بر توجه به جنبه هاي رواني و محيطي بيماري و سلامتي تأكيد دارد. توجه به اين جنبه هاي بيماري و سلامتي باعث تغيير در معناي بيماري و سلامتي مي شود. بر اساس اين معاني پديدارشناسانه، بيماري ديگر فقط به بدن بيولوژيكي بيمار محدود نمي شود، بلكه بدن زيستۀ او را دچار اختلال مي كند، بدني با ابعاد مختلف وجودي كه هر كدام از اين ابعاد مي توانند تأثير بسزايي در بيماري وي داشته باشند. توجه به اين سطح از بدن و معاني پديدارشناسانه سلامتي و بيماري سبب مي شود كه افق هاي ديد بيمار و كادر حوزۀ درمان به هم نزديك شده و آنها ارتباط بهتري با يكديگر برقرار كنند.