اثربخشي آموزش انعطاف ‌پذيري روان‌ شناختي مبتني بر درمان پذيرش و تعهد بر فرسودگي عاطفي و كار هيجاني در پرستاران شاغل در بيمارستان‌ هاي شهر اهواز

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش انعطاف پذيري روان شناختي مبتني بر درمان پذيرش و تعهد بر فرسودگي عاطفي و كار هيجاني در پرستاران شاغل در بيمارستان هاي شهر اهواز بود. مواد و روش‌ ها: طرح پژوهش حاضر نيمه آزمايشي و از نوع پيش ‌آزمونپس ‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را كليه پرستاران شاغل در بيمارستان‌ هاي شهر اهواز در سال 1397 تشكيل مي ‌دهند. نمونه پژوهش به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شد؛ تعداد 40 نفر از پرستاران با در نظر گرفتن معيارهاي ورود به مطالعه انتخاب شدند و به صورت تصادفي به يك گروه آزمايش و يك گروه كنترل گـــمارده شـــدند. آزمودني هاي هر دو گروه قبل از شروع مداخله و پس از آن به پرسش نامه فرسودگي شغلي مسلش و مقياس كار هيجاني ديفندورف و همكاران پاسخ دادند. در مورد گروه آزمايش مداخله درماني شامل 3 جلسه آموزش انعطاف پذيري روان شناختي مبتني بر درمان پذيرش و تعهد اجرا گرديد، آزمودني هاي گروه كنترل نيز در انتظار مداخله قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ‌هاي پژوهش: نتايج تجزيه و تحليل داده ها نشان داد كه بين دو گروه از لحاظ فرسودگي عاطفي(P=0.001, F=223.014) و كار هيجاني(P=0.001, F=273.731) تفاوت معني داري وجود دارد. بحث و نتيجه گيري: بر مبناي يافته ها، مي توان بيان داشت كه آموزش انعطاف‌ پذيري روان ‌شناختي مبتني بر درمان پذيرش و تعهد مي تواند براي كاهش فرسودگي عاطفي و كار هيجاني در پرستاران مورد استفاده قرار گيرد.