اثربخشي برنامۀ بازگشت به اجتماع بر تبعيت از درمان در افراد مبتلا به اسكيزوفرنيا

مقدمه:گرچه عدم تبعيت در ميان همه شاخه هاي پزشكي شايع است،اختلالات روانپريشي با چالش بييشتري در برابر اين مساله مواجه است كه خطر آن را افزايش مي دهد.پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر بخشي برنامۀ بازگشت به اجتماع بر تبعيت از درمان در بيماران مبتلا به اسكيزوفرنيا انجام شد. روش:جامعه آماري اين پژوهش را كليۀ بيماران مبتلا به اسكيزوفرنياي بستري در مراكز توانبخشي شهر تهران تشكيل دادند. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس و انتصاب تصادفي با احتساب معيارهاي ورود و خروج از نمونه،نمونه اي به حجم 40 بيمار انتخاب و در گروه آزمايش(20 نفر) و كنترل(20 نفر) جايگزين شدند.در ابتداي پژوهش دو گروه از نظر متغيرهاي سن و تحصيلات يكسان سازي شدند. گروه آزمايش به مدت 16 جلسه تحت آموزش برنامۀ بازگشت به اجتماع ،دو جلسه در هفته،قرار گرفت.آزمودنيهاي گروه هاي ‌ آزمايش و كنترل در مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به پرسشنامۀ تبعيت از درمان موريسكي پاسخ دادند. يافته ها:جهت تحليل داده ها به دليل نرمال نبودن داده ها و عدم رعايت مفروضه شيب رگرسيون،از آزمون u مان ويتني استفاده شدو يافته ها نشان دادند كه بيماران گروه بازگشت به اجتماع در مقايسه با گروه كنترل پس از اجراي برنامه تفاوت معني دار نشان دادند (10.500:U)،اما پس از دو ماه پيگيري، در نمره تبعيت از درمان( 70.500:U)،دو گروه تفاوت معني دار مشاهده نشد. نتيجه گيري:علي رغم محدوديتهاي موجود، با توجه به نتايج به دست آمده مبني بر اثربخشي برنامۀ بازگشت به اجتماع بر بهبود تبعيت از درمان در افراد مبتلا به اسكيزوفرنيا ،اجراي اين برنامه به منظور توانمند سازي بيماران در مديريت بيماري و كاهش عود پيشنهاد مي شود.