ارزيابي ريسك اختلالات اسكلتي- عضلاني از ديدگاه ماكروارگونومي با استفاده از شاخص فشار نسبي

هدف: شاخص فشار نسبي يك روش ارزيابي ريسك ماكروارگونومي است كه قابليت شناسايي و تحليل ريسك فاكتورهاي مرتبط با وقوع اختلالات اسكلتي عضلاني را دارد. هدف مطالعه حاضر ارزيابي ريسك وقوع اختلالات اسكلتي عضلاني از ديدگاه ماكروارگونومي در كاركنان شركت پالايش نفت با استفاده از شاخص فشار نسبي بود.روش‌ها: در اين مطالعه توصيفي تحليلي، جامعه آماري تعداد 172 نفر از كاركنان شاغل با 13 گروه شغلي مختلف در صنعت پالايش نفت بود كه به روش سرشماري انتخاب شدند. داده‌ها با انجام مصاحبه و تكميل چك‌ليست شاخص فشار نسبي براي همه مشاغل موجود محاسبه و سطح ريسك وقوع اختلالات اسكلتي براي آن‌ها تعيين گرديد. آناليز داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌ هاي توصيفي و تحليل واريانس يك‌طرفه انجام شد. نتايج: ميانگين و انحراف‌معيار سن افراد شركت‌كننده 7.3 ±38 بود. نتايج شاخص RSI نشان داد كه 3 گروه شغلي جوش‌كار (1.1 ±1.63=RSI) فلزكار (1.7 ±01/ 2=RSI) و برش‌كار (1.6 ±2.12=RSI) در ناحيه قرمز يا ناحيه خطر، 5 گروه شغلي در ناحيه زرد يا خطر متوسط و 5 گروه شغلي نيز در ناحيه سبز يا كم‌خطر قرار دارند. همچنين بين ميانگين نمره شاخص RSI با حيطه پوسچر، محيط و حمل دستي بار ارتباط معنا‌داري وجود دارد (P-Value 0/05).نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي حاصل از اين مطالعه، پوسچر، محيط و حمل دستي بار به‌عنوان تأثيرگذارترين ريسك‌فاكتورها در بروز اختلالات اسكلتي عضلاني در بين كاركنان صنعت پالايش نفت شناخته شدند. بنابراين حفظ پوسچر مطلوب در حين انجام كار، بهسازي شرايط محيط كار و كاهش ميزان حمل دستي بار توسط كاركنان مي‌تواند منجر به كاهش اختلالات اسكلتي عضلاني در صنايع پالايش نفت شود.