ناجنبش زنان و تغيير در مناسبات اجتماعي در ايران

Women’s Non- Movement in Iran and the Shift in Social Relations

پژوهش حاضر به بررسي پديده ناجنبش زنان و چگونگي عملكرد آن در جامعه ايران مي پردازد. اين پژوهش با استفاده از نظريه «ميكروفيزيك قدرت» ميشل فوكو از يك سو و نظريه «پيشروي آرام» آصف بيات از سوي ديگر، درصدد است تا نشان دهد چگونه اين ناجنبش مناسبات اجتماعي را در ايران بعد از انقلاب 57 تغيير مي دهد. پرسش پيش روي پژوهش حاضر اين است كه ناجنبش زنان از چه طرقي و با اتخاذ چه روش هايي به تغيير مناسبات اجتماعي در ايران نظر دارد؟ اين پژوهش پس از طرح بحثي در خصوص مفهوم و شاخصه هاي ناجنبش هاي اجتماعي و بررسي شاخصه هاي تغيير در مناسبات اجتماعي در ايران، اين يافته را به عنوان نتيجه بحث مطرح مي سازد كه ناجنبش زنان در ايران، از طريق ميكروفيزيك قدرت و تاكيد بر بدن و با استراتژي پيشروي آرام و سياست حضور، درصدد تغيير در مناسبات اجتماعي است. در نوشتار حاضر، وضعيت خانواده و سبك زندگي به عنوان شاخصه هاي تغيير مناسبات اجتماعي در نظر گرفته شده اند.

This paper deals with the women’s non-movement and how it operates in Iran society. Using the theory of “microphysics of power”, constructed by Michael Foucault, and also Asef Bayat’s theory of “quiet encroachment”, this study attempts to indicate how this non-movement has been able to change the social relations of Iran since the 1970 revolution. The key issue is that on what ways and methods this non-movement can overcome to the social relations. By investigation of the concepts and characteristics of social non-movements, and the characteristics of change in the social relations in Iran, it was deduced that the women’s non-movement could have changed the social relations via microphysics of power and emphasis on women’s body based on the strategies of quiet encroachment and presence policy. Herein, the family structure and life style in Iranian society were considered as the parameters affecting the social relations.