نقش دانش نحو در تقرير برهان تمانع با تاكيد بر آيه 22 سوره مباركه انبياء

آيه 22 سوره مباركه انبياء درصدد بيان براهين اثبات يگانگي خداوند است. از آن در كتابهاي كلامي به برهان تمانع ياد مي‌كنند. دراين مقاله با روش توصيفي تحليلي به مسئله نقش دانش نحو در فهم اين آيه كلامي مي پردازيم. فهم آيه شريفه وابسته به منطوق، مفهوم، و تلازم ميان شرط و جواب آن است كه به واسطه دانش نحو به دست آمده است. يافته هاي تحقيق عبارتند از: رابطه شرط و جزاء و نسبت ميان آن دو در آيه شريفه و از سوي ديگر لازمه يك سويه كه ميان تعدد آلهه و فساد و ديدگاه ابن‌حاجب مبني بر ممتنع بودن جمله شرط در اين آيه شريفه و مفهوم گيري از آن همگي از نقش آفريني دانش نحو است. واژه الا به عنوان وصف قابل اسقاط و صرفا تاكيدي براي موصوف خود (آلهه) است. در امتناع تعدد آلهه، الا الله موضوعيت ندارد و اين تحليل نحوي در تقويت تقريرهاي فلسفي اثرگذار بوده