رابطۀ گرايش به تفكر انتقادي و ادراك از مؤلفه‌هاي برنامۀ درسي با باورهاي خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطۀ گرايش به تفكر انتقادي و ادراك از مؤلفه‌هاي برنامۀ درسي با خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان انجام شده است. جامعۀ پژوهش شامل دانشجويان دانشكدۀ روان‌شناسي و علوم تربيتي دانشگاه تهران بود. براي انتخاب نمونۀ آماري نيز از نمونه‌گيري طبقه‌اي متناسب با حجم جامعه بهره گرفته شده است. ابزار گردآوري داده‌ها شامل پرسش‌نامه‌‌هاي گرايش به تفكر انتقادي ريكتس، ادراك دانشجويان از مؤلفه‌هاي برنامۀ درسي طاطاري و باورهاي خودكارآمدي تحصيلي زاژكوا، لينچ و اسپنشاد بود كه روايي و پايايي آن‌ها تأييد شدند. داده‌هاي جمع‌آوري شده با بهره‌گيري از نرم‌افزار SPSS 22 در قالب آمار توصيفي و آزمون‌هاي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه بين مؤلفه‌هاي گرايش به تفكر انتقادي با باورهاي خودكارآمدي تحصيلي (مؤلفه‌هاي اطمينان به توانايي خود در انجام تكاليف در كلاس درس، اطمينان به توانايي خود در انجام تكاليف بيرون از كلاس، اطمينان به توانايي خود در تعامل با ديگران در دانشگاه و اطمينان به توانايي خود در مديريت كار، خانواده و دانشگاه) رابطۀ مثبت معني‌دار وجود دارد. همچنين، يافته‌ها حاكي از ارتباط مثبت معني‌دار ادراك از مؤلفه‌هاي (روش، محتوا و ارزشيابي) برنامۀ درسي با باورهاي خودكارآمدي و مؤلفه‌هاي آن بود. بااين‌حال يافته‌هاي برآمده از تحليل رگرسيون چند متغيره نشان داد كه مؤلفه‌هاي روش و محتوا از متغير ادراك از برنامۀ درسي، همچنين مؤلفۀ درگيري ذهني از متغير گرايش به تفكر انتقادي از قابليت تبيين باورهاي خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان برخوردار بودند. بنابراين باورهاي خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان از طريق مؤلفه‌هاي تفكر انتقادي و ادراك از مؤلفه‌هاي برنامۀ درسي تبيين‌پذير است.