تأثير موسيقي تند بر پاسخ عملكرد بي‌هوازي ورزشكاران زن و مرد جوان

شنيدن موسيقي هنگام فعاليت ورزشي، برخي از فاكتورهاي فيزيولوژيكي و روان‌شناختي را بهبود مي‌بخشد. هدف پژوهش حاضر تأثير موسيقي بر پاسخ عملكرد بي‌هوازي ورزشكاران مرد و زن جوان بود. در اين پژوهش نيمه‌تجربي، 14 پسر (ميانگين سني 1.58±22.28 سال) و 10 دختر دانشجوي تربيت بدني (ميانگين سني 1.85±21.30 سال) به‌صورت داوطلبانه در تحقيق شركت كردند. افراد به روش تعادل مخالف در دو جلسه، با و بدون موسيقي تند، آزمون وينگيت را اجرا كردند. شاخص‌هاي عملكرد بي‌هوازي (اوج، ميانگين و درصد افت توان) در افراد اندازه‌گيري شد. داده‌هاي حاصل با استفاده از نرم‌افزار SPSS (آزمون تحليل واريانس دوعاملي) در سطح معناداري 0.05 P تجزيه‌وتحليل شدند نتايج نشان داد كه متغيرهاي اوج توان و ميانگين توان بي‌هوازي در شرايط با موسيقي بالاتر از بدون موسيقي بود (0.049=P و 0.01=P). زماني‌كه اثر موسيقي و جنسيت با هم بررسي شد، نتايج، اختلاف معناداري را نشان نداد و موسيقي به يك اندازه در دو جنس تأثير داشت. در مورد درصد افت توان، اختلاف معناداري بين اجرا با و بدون موسيقي مشاهده نشد. در بررسي تأثير جنسيت نيز اختلاف معناداري بين زنان و مردان مشاهده نشد (0.05 P). اما زماني‌كه اثر موسيقي و جنسيت با هم بررسي شد، زنان افت توان كمتري را در پاسخ به موسيقي نشان دادند (0.05=P). به‌طور كلي، موسيقي تند تأثير معناداري بر بهبود عملكرد بي‌هوازي مردان و زنان ورزشكار دارد و زنان افت توان كمتري را نسبت به مردان، هنگام اجراي فعاليت بي‌هوازي همراه با موسيقي نشان مي‌دهند.