بررسي عوامل بازدارندة مشاركت در فعاليت‌هاي ورزشي بيماران ديابتي شهر اروميه

در افراد مبتلا به ديابت انجام تمرينات ورزشي كمك زيادي به كنترل وزن، تعادل بهتر قند خون، كاهش نياز به داروها و انسولين متعادل نگه‌داشتن چربي خون مي‌كند. هدف اصلي پژوهش بررسيعوامل بازدارندة مشاركت بيماران ديابتي در فعاليت‌هاي ورزشي بود. روش پژوهش توصيفي – تحليلي است و به شيوۀ ميداني انجام گرفت. جامعۀ آماري شامل ‌3000 نفر از بيماران ديابتي اروميه است كه 341 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات، پرسشنامة عوامل بازدارندة مشاركت ورزشي كشكر و همكاران (1386) بود. به‌منظور تحليل داده‌ها از آزمون‌هاي آمار توصيفي و استنباطي (كولموگروف ـ اسميرنوف، آزمون ‏t‏ ‏مستقل‏ و تحليل واريانسمكرر و آزمون تعقيبي LSD )‎‎استفاده شد. نتايج تحليل واريانس نشان داد كه تفاوت معناداريبين عوامل بازدارندۀ مشاركت در فعاليت‌هاي ورزشي (ساختاري و زيربنايي، عوامل درون فردي و عوامل بين‌فردي) تفاوت معناداري وجود دارد (f=637.887,p=0.001).  نتايج آزمون t مستقل نشان داد كه در سطح (0.01 P) تفاوت معناداري بين موانعساختاري (r=0.006,p=0.01)  و موانع درون‌فردي (r=0.001,p=0.01) مشاركت ورزشي زنان و مردان وجود داشت. باتوجه به اينكه موانع ساختاري در اولويت اول مشاركت ورزشي بيماران ديابتي  بود، پيشنهاد مي‌شودمسئولان امرنسبت به كاهش موانع ساختاري با استفاده ازبرنامه‌هاي و سياستگذاري هدفمند اقدام كرده و مشاركت بيماران ديابتي را در فعاليت ورزشي هموار سازند و موجبات رشد و توسعۀ جامعه را فراهم كنند.