تأثير دوازده هفته تمرين تناوبي با شدت بالا و تداومي با شدت بالا بر مقادير VEGF، PEDF و PAI-1 بافت چربي احشايي و زير پوستي رت‌هاي تغذيه‌شده با رژيم غذايي پرچرب

هايپوكسي سلول‌هاي بافت چربي سبب القاي مقاومت به انسولين و افزايش ريسك فاكتورهاي قلبي ـ عروقي مي‌شود. هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير تمرين تناوبي و تداومي شديد بر مقادير VEGF، PEDF و PAI1 بافت چربي احشايي و زير پوستي رت‌هاي تغذيه‌شده با رژيم غذايي پرچرب بود. 20 سر رت نر نژاد ويستار 6 هفته‌اي به‌طور تصادفي به چهار گروه  كنترل سالم (CoS)، كنترل چاق (CoHFD)، تمرين تداومي با شدت بالا (HICT) و  تمرين تناوبي با شدت بالا (HIIT) تقسيم شدند. به‌جز گروه كنترل سالم، همۀ رت‌ها به مدت 12 هفته تحت رژيم غذايي پرچرب قرار گرفتند. تمرين HICT با شدت 75ـ70 درصد Vmax به مدت 80 دقيقه و HIIT با شدت 90ـ 85 درصد Vmax (13 تكرار تناوبي 4 دقيقه‌اي) 5 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته اجرا شد. مقادير پروتئين‌هاي چربي زير پوستي و احشايي به روش الايزا اندازه‌گيري شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t همبسته و ANOVA يكراهه تجزيه‌وتحليل شد (0.05≥P). مداليته‌هاي تمريني HICT (0.002=p) و HIIT (0.001=p)؛ تغييرات وزني ناشي از HFD را كنترل و كاهش معناداري در وزن رت‌ها ايجاد كردند. HIIT به‌طور معناداري مقادير VEGF چربي زير پوستي و احشايي و HICT به‌طور معناداري مقادير VEGF چربي احشايي را افزايش داد (0.05 P). همچنين، HICT و HIIT به‌طور معناداري PEDF چربي زير پوستي و PAI1 چربي احشايي را كاهش داد (0.05 P). بهبود ويژگي‌هاي كيفي بافت چربي از جمله افزايش عروقي شدن اين بافت، با تمرينات HIIT و HICT رخ مي‌دهد كه نقش مهمي در كنترل پاتوژنز چاقي به‌ويژه مقاومت به انسولين و اختلالات قلبي ـ عروقي بازي مي‌كند.