تأثيرات تمرينات تناوبي شديد (HIIT)، مقاومتي و استقامتي بر مقدار عامل رشد شبه‌انسوليني-1 و بيان miRNA-1 و miRNA-133a سرمي و عملكرد جسماني مردان ورزشكار

هدف مطالعۀ حاضر بررسي تأثير 8 هفته تمرين تناوبي شديد (HIIT)، مقاومتي و استقامتي بر آمادگي هوازي يا اكسيژن مصرفي بيشينه (VO2max)، قدرت بيشينه، عامل رشد شبه‌انسوليني1 (IGFI) و بيان miRNA1 و miRNA133a مردان ورزشكار جوان بود. در اين مطالعۀ نيمه‌‌‌تجربي،  49 مرد ورزشكار جوان (20-18 ساله) انتخاب و به‌صورت تصادفي در چهار گروه همگن تمرين تناوبي شديد، مقاومتي، استقامتي و كنترل جايگزين شدند. سپس، 8 هفته (هر هفته 3 تا 4 جلسه) تمرين تناوبي شديد، تمرين استقامتي و تمرين مقاومتي انجام گرفت. نمونه‌هاي خوني، 24 ساعت قبل و بعد از مداخلۀ تمريني جمع‌آوري شد. بيان  miRNA1و miRNA133a بعد از هر سه نوع تمرين كاهش يافت (0.05 P) و تفاوت معنا‌داري بين هر سه گروه مشاهده نشد (0.05 P). همچنين، اكسيژن مصرفي بيشينه پس از 8 هفته تمرين استقامتي و تمرين تناوبي شديد به‌طور معنا‌داري افزايش يافت و افزايش در گروه تمرين تناوبي شديد به‌طور معنا‌داري بيشتر از هر سه گروه ديگر بود. غلظت عامل رشد شبه‌انسوليني1 پس از اتمام دورۀ تمريني در دو گروه تمرين مقاومتي و تمرين تناوبي شديد به‌طور معنا‌داري افزايش يافت. به‌علاوه، ميزان پرس سينه تنها در گروه تمرين مقاومتي و ميزان پرس پا و تودۀ خالص بدني در هر سه گروه تمريني افزايش يافت كه افزايش آن در گروه تمرين مقاومتي بيشتر از دو گروه تمرين استقامتي و تمرين تناوبي شديد بود. به‌نظر مي‌رسد اين miRNAها بيوماركرهاي خوني براي ارزيابي سازگاري با تمرينات ورزشي‌اند.