تأثير ريكاوري در آب و ريكاوري فعال بر شاخص‌هاي آسيب عضلاني پس از مسابقه در فوتباليست‌هاي نخبه

هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير ريكاوري در آب و ريكاوري فعال بر آنزيم‌هاي كراتين كيناز و لاكتات دهيدروژناز سرم پس از بازي فوتبال در فوتباليست‌هاي نخبه بود. پژوهش حاضر از نوع نيمه‌تجربي و با طرح پيش‌آزمون و سه تكرار مجدد پس‌آزمون بود. نمونۀ آماري پژوهش شامل 30 نفر از فوتباليست‌هاي نخبۀ ليگ كشور با ميانگين سن 1.21±21.66 سال بود، كه به‌صورت نمونۀ در دسترس به‌طور داوطلبانه در اين تحقيق شركت كردند. آزمودني‌ها به‌طور تصادفي به دو گروه مساوي 15 نفـره ريكاوري در آب و ريكاوري فعال تقسيم شدند. براي اندازه‌گيري سطح آنزيم‌هاي لاكتات دهيدروژناز و كراتين كيناز قبل از بازي، بلافاصله بعد از بازي، يك ساعت و 24 ساعت بعد از ريكاوري خون‌گيري انجام گرفت. از آمار توصيفي و استنباطي (ميانگين، انحراف استاندارد و آزمون آماري آناليز واريانس در اندازه‌گيري‌هاي مكرر) براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها استفاده شد. نتايج نشان داد ريكاوري در آب و ريكاوري فعال موجب كاهش معنا‌دار آنزيم لاكتات دهيدروژناز و كراتين كيناز شد (0.001 P). آنزيم‌هاي كراتين كيناز و لاكتات دهيدروژناز در دو گروه ريكاوري در آب و ريكاوري فعال اختلاف معنا‌دار داشت (0.001 P). با توجه به يافته‌هاي تحقيق مي‌توان نتيجه گرفت كه دو روش ريكاوري در آب و ريكاوري فعال موجب كاهش آنزيم‌هاي كراتين كيناز و لاكتات دهيدروژناز مي‌شود كه مي‌تواند در كاهش آسيب و كوفتگي پس از تمرين مؤثر باشد. ميانگين آنزيم لاكتات دهيدروژناز در گروه ريكاوري در آب نسبت به ريكاوري فعال در خشكي كاهش بيشتري داشت (d=0.94,p 0.001). ميانگين آنزيم كراتين كيناز در گروه ريكاوري فعال در خشكي نسبت به ريكاوري در آب كاهش بيشتري داشت (d=0.92,p 0.001).