ايده «وضع الفاظ براي روح معاني» از منظر اهل معرفت

مسأله مورد بحث در اين پژوهش، پاسخ به اين پرسش است كه آيا الفاظ متداولي همچون آب، آسمان، زمين، دست، آمدن و ... كه در متون ديني براي برخي از حقايق غير مادّي و غير محسوس به‌كار رفته‌اند، در اصل تنها براي برخي از امور محسوس و مادي وضع شده‌اند؛ به گونه‌اي كه استعمالشان براي امور غير محسوس، مجازي باشد و يا موضوع له آنها به ‌گونه‌اي است كه مصاديق غير مادّي اين امور را نيز در بر مي‌گيرد؟ اين مقاله با روش توصيفي و تحليلي، ابتدا با ارائه نمونه‌هايي از كلمات اهل معرفت اثبات كرده است كه دست‌كم پاره‌اي از آنان از ايده وضع الفاظ براي روح معاني دفاع مي‌كنند. همچنين استعمال اين الفاظ براي مصاديق مجرّد و غير مادّي را استعمالي حقيقي و غير مجازي مي‌شمارند. اين نوشتار در ادامه ضمن تأييد اصل اين نظريه، تحليلي اصولي و زبان‌شناختي را درباره آن ارائه نموده است.