نقش تكنولوژي بر حس تعلق به مكان در طرح توسعه بناهاي ميان افزا با كاربري مذهبي (نمونه‌هاي موردي: توسعه ميان افزا در صحن عتيق حرم حضرت معصومه(س) و صحن امام خميني(ره) در حرم مطهر رضوي)

اماكن مقدس، باوجود افزايش ميزان رجوع مردمان به اين مكان‌ها، ناگزير به توسعه و افزايش ظرفيت مي‌باشند. حال آنكه معمار سنتي در زمان خود توانسته‌است از دانش و فن طوري بهره‌گيرد كه ايستايي و پايداري در عين زيبايي، موجبات حس‌تعلق‌به‌مكان را به‌وجود آورد؛ پژوهش حاضر نيز به‌دنبال آن است كه امروزه به‌كارگيري تكنولوژي درتوسعه اين بناهاي مقدس چگونه موجبات حس‌تعلق‌به‌مكان را فراهم نموده‌است. بنابراين پرسش‌اصلي اين‌است‌كه بهره‌گيري‌از تكنولوژي درطرح‌ توسعه بناهاي آرامگاهي‌مقدس درخصوص حس‌تعلق‌به‌مكان چگونه درنظر گرفته‌شده‌است و نيازمند چه معيارها و زيرمعيارهايي مي‌باشند و ميزان تاثيرگذاري هريك‌از آنها از ديد خبرگان چگونه‌است؟ در روش تحقيق نيز پژوهش حاضر سعي‌دارد تاضمن يافتن ميزان سهم تكنولوژي در هريك‌از مولفه‌هاي حس تعلق به مكان و همچنين سنجه‌هاي مرتبط با آن‌ها در اماكن مقدس، به رتبه‌بندي و ارزش‌گذاري آن مولفه‌ها و سنجه‌ها ازطريق تكنيك دلفي و روش تحليل سلسله مراتبي بپردازد و درنهايت براساس آن اولويت‌بندي، نمونه‌هاي موردي مورد نظر (بناهاي آرامگاهي مقدس توسعه‌داده‌شده) مورد ارزيابي قرارخواهندگرفت. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه دربكارگيري تكنولوژي درتوسعۀ بناهاي مقدس، از نظر خبرگان به‌ترتيب مولفه‌هاي كالبدي، معنايي و عملكردي بر حس‌تعلق‌به‌مكان تاثيرگذار مي‌باشند. همچنين درمورد تحليل نمونه‌هاي موردي، دستاوردهاي پژوهش نشان‌دهنده آن‌است‌كه با وجود اولويت مولفه‌هاي كالبدي و معنايي از ديد خبرگان، نقش مولفه‌ي عملكرديِ تكنولوژي در حس‌تعلق‌به‌مكان در نمونه‌هاي‌منتخب، بيش‌از دو مولفه‌ي ديگر، مورد‌توجه طراحان قرارگرفته‌است.